Αβραάμ Κάουα - Το Ασήμι Που Ουρλιάζει

Είχα ακούσει και διαβάσει πολλά για το Ασήμι που Ουρλιάζει του Αβραάμ Κάουα και σχετικά πρόσφατα βρήκα την ευκαιρία να το αγοράσω σε προσιτή τιμή και να το διαβάσω - επιτέλους. Το έχω ξαναπεί, μου αρέσουν οι παράξενοι, μυστήριοι τίτλοι, αυτοί που πρέπει να αποκρυπτογραφήσεις σαν αναγνώστης, αυτοί που δεν στα δίνουν όλα στο πιάτο και σε αναγκάζουν να σκεφτείς, τροφοδοτούν τη φαντασία και τις αισθήσεις σου. Κακά τα ψέματα, οι τίτλοι είναι πολύ σημαντικοί και με το Ασήμι που Ουρλιάζει, ο Αβραάμ Κάουα χτύπησε κέντρο. Παρότι η Μέριλυν δεν έχει άμεση σχέση με την υπόθεση, για λόγους που γίνονται σύντομα αντιληπτοί από τον αναγνώστη, το εξώφυλλο είναι επίσης ταιριαστό, όπως και η γενικότερη αισθητική της έκδοσης, με το ζευγάρι από γυναικεία μάτια στην αρχή του κάθε κεφαλαίου. Από πολλές απόψεις, το Ασήμι που Ουρλιάζει είναι ένα ερωτικό γράμμα στην τέχνη του κινηματογράφου και το εξώφυλλο το αποδίδει αυτό στην εντέλεια. 

Η Πανδώρα Όρμοντ είναι ερευνήτρια του μεταφυσικού. Ξεκίνησε ως τσαρλατάνος, αλλά σύντομα βρέθηκε αντιμέτωπη με πράγματα που δεν μπορούσε να εξηγήσει και δεν είχε άλλη λύση πέρα από το να πιστέψει στα πλάσματα που στοιχειώνουν τη νύχτα. Ο επιθεωρητής Ντορεμιέ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις δύσκολες υποθέσεις. Έχει μεγάλο πρόβλημα με τις περίεργες υποθέσεις, όμως. Ο φόνος ενός διάσημου συλλέκτη ταινιών υπό ύποπτες και μυστήριες συνθήκες, φέρνει την Πανδώρα στο δρόμο του Ντορεμιέ. Μια ολόκληρη ταινιοθήκη από ταινίες ή κομμάτια ταινιών που δεν γυρίστηκαν ποτέ. Η Κόρη του Δράκουλα. Ένα πλάνο που επηρεάζει σχεδόν μαγικά όσους το βλέπουν. Δολοφονίες, νεκροί που ζωντανεύουν και κινηματογράφος - μπόλικος κινηματογράφος. 

Η γραφή του Κάουα μου άρεσε, ήταν λιτή και απέριττη, μοντέρνα, γρήγορη, χωρίς φανφάρες και βερμπαλισμούς. Οι περιγραφές του Λονδίνου ήταν εντυπωσιακά ρεαλιστικές και απέδιδαν το κλίμα της πόλης πολύ σωστά και λειτουργικά σε σχέση με την υπόθεση και την ατμόσφαιρα του ίδιου του βιβλίου. Οι διάλογοι ήταν καλογραμμένοι και υπάρχουν αρκετές σκηνές που θα σε κάνουν να κολλήσεις και να τις διαβάσεις 2-3 φορές. Παρόλα αυτά, εκεί ήταν που εντόπισα και το μεγαλύτερο πρόβλημα του μυθιστορήματος, το οποίο είναι η έλλειψη επιμέλειας. Ορθογραφικά, τυπογραφικά, συντακτικά λάθη, σημεία στίξης που λείπουν ή υπάρχουν εκεί όπου δεν θα έπρεπε - όλα αυτά μειώνουν σημαντικά την εμφάνιση και την ποιότητα του κειμένου, καθώς του στερούν τη δυνατότητα να λάμψει. Η σύλληψη με τους τίτλους των κεφαλαίων να είναι τίτλοι ταινιών τρόμου, όμως, ήταν ιδιοφυής. 

Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, σε γενικές γραμμές, με προσωπικούς αγαπημένους τον Τζων και τον Ντορεμιέ. Η ίδια η Πανδώρα με άφησε πιο πολύ με την εντύπωση μιας κοινότυπης ηρωίδας urban fantasy, όμοιας με δεκάδες άλλες, χωρίς κάτι να την ξεχωρίσει από το σωρό. Δεν είναι ότι είναι κακογραμμένος χαρακτήρας, απλά δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη. Έχω διαβάσει αρκετό urban fantasy για να μπορώ με ασφάλεια να πω ότι, πολλές φορές, είναι καλύτερο να γράφει κανείς μια ηρωίδα που θα σπάσει τα νεύρα του αναγνώστη και θα τον κάνει να θέλει να βουτήξει μέσα στο βιβλίο για να την πνίξει από το να γράφει μια γενικά καλή και γενικά αδιάφορη ηρωίδα. Το αυτό, βέβαια, και για τους άντρες πρωταγωνιστές. 

Το δυνατό σημείο του Ασημιού είναι η υπόθεσή του. Είναι πρωτότυπη, διατηρεί το μυστήριο σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του βιβλίου, έχει ανατροπές, έχει σταδιακή εξέλιξη και σε ταλαιπωρεί, όσο διαβάζεις γιατί, για πάρα πολλές σελίδες, δεν μπορείς να φανταστείς πού το πάει ο συγγραφέας. Το μοναδικό πράγμα που λίγο με χάλασε ήταν η εμφάνιση του από μηχανής θεού στο τέλος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μείωσε τη γενικότερη θετική μου εντύπωση για το βιβλίο. Είναι ένα urban fantasy -όχι, δεν είναι τρόμου και, πιθανότατα, αν πάει κάποιος να το διαβάσει ως τρόμου θα απογοητευτεί- όπου τα τέρατα είναι τρομακτικά και το κακό είναι κακό και δεν βάζει νερό στο κρασί του, ούτε λάμπει στο φως του ήλιου. Κοινώς, είναι ακριβώς το είδος του urban fantasy που μου αρέσει να διαβάζω. 

Είναι το καλύτερο urban fantasy που έχω διαβάσει ποτέ μου; Όχι. Αλλά είναι πάρα πολύ καλό κι αν κάποιος μπορεί να βάλει στην άκρη τα προβλήματα της επιμέλειας πιστεύω πως θα το ευχαριστηθεί ιδιαίτερα. Συστήνεται σε λάτρεις του κινηματογράφου, των ταινιών τρόμου της Hammer και σε όσους θέλουν να δουν τι ψάρια πιάνει ένας Έλληνας συγγραφέας σε ένα είδος που, γενικά, δεν προτιμάται στην εγχώρια σκηνή από τους συγγραφείς (απάντηση: πολλά ψάρια).