Otto Penzler (editor) - The Vampire Archives: Coffins

Η συλλογή διηγημάτων που έχει επιμεληθεί ο Otto Penzler, με τίτλο The Vampire Archives, θεωρείται από τους περισσότερους ως η καλύτερη και πληρέστερη συλλογή διηγημάτων πάνω στη συγκεκριμένη θεματική. Παρόλο που θα ήθελα να κάνω μια εκτενή παρουσίαση και των τριών τόμων - η συλλογή κυκλοφορεί και υπό τη μορφή ενός τόμου,αλλά εμπιστευτείτε με σ'αυτό, οι τρεις τόμοι είναι μακράν πιο ευκολοδιάβαστοι, επέλεξα να κάνω μια πιο ενδελεχή κριτική του τρίτου και αγαπημένου μου τόμου, εξετάζοντας ξεχωριστά κάθε ένα από τα διηγήματα. Η αλήθεια είναι πως, αν ήταν να συστήσω μόνο έναν από τους τρεις τόμους θα συνιστούσα αυτόν και, διαβάζοντας τα σχόλιά μου για τα διηγήματα που περιέχει, εικάζω πως θα καταλάβετε πολύ καλά γιατί. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, λοιπόν, πάμε στα του βιβλίου. 

Παίρνουμε τους βρικόλακες που μας αξίζουν, τελικά.

Θυμάμαι, ακόμη και όταν ήμουν μικρός, καθώς μεγάλωνα να διψάω για βρικόλακες. Το πρώτο βαμπιρικό έργο που διάβασα ποτέ ήταν ο Δράκουλας, στο ράφι του μπαμπά του Κρίστοφερ Χάρρις, και ήταν ένας αγώνας, παρόλο που ήμουν ένα έξυπνο οχτάχρονο. Ήθελα κι άλλο. Ήθελα βρικόλακες, σαν αυτούς στην αρχική σεκάνς, όχι βαρετούς κυνηγούς βρικολάκων  που έγραφαν ατέλειωτα γράμματα ο ένας στον άλλον. Ήθελα να δω κυνόδοντες να βγαίνουν. Ήθελα δράση.

Η  πρώτη ταινία τρόμου που είδα ποτέ ήταν ο Γιος του Δράκουλα, με τον Lon Chaney Jr. στο ρόλο του κόμη, να καταστρώνει υποχθόνια σχέδια στους βαλτότοπους. Τον παρακολούθησα να μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα, τον είδα να κοιμάται σε ένα φέρετρο, και τον αγάπησα την ίδια τη στιγμή που τον φοβόμουν. Είχα πιστέψει στο παρελθόν ότι το να κλείσεις μια πόρτα μπορούσε να κρατήσει τα τέρατα απ’ έξω, όμως ο Δράκουλας γλιστρούσε κάτω από πόρτες με τη μορφή καπνού κι αυτό με τρομοκρατούσε. Οι πόρτες δεν λειτουργούσαν, ακόμη κι όταν ήταν κλειστές.

Εφτά χρόνια αργότερα, στο σταθμό του East Croydon, πήρα ένα αντίγραφο του βιβλίου του Stephen King, Σάλεμς Λοτ, με το εξώφυλλό του να είναι ένα μαύρο, τσακισμένο πρόσωπο παιδιού, με μια κόκκινη σταγόνα στην άκρη του στόματος. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό με τον οποίο το διάβασα, όταν αρχικά υποπτεύθηκα ότι ήταν μια ιστορία με βρικόλακες, κι αργότερα την ευχαρίστηση όταν οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν. Πράγματι, ήταν μια ιστορία με βρικόλακες, μια σπουδαία, το είδος εκείνο που ήθελα να διαβάσω από τότε που ήμουν παιδί. Και τώρα, κοιτώντας πίσω, δεν ξέρω πόσος από τον ενθουσιασμό μου οφειλόταν απλά στο ότι δεν υπήρχαν βιβλία με βρικόλακες το 1975, ή τουλάχιστον κανένα που να βρεθεί στο δρόμο μου όσο ήμουν έφηβος. Τα διηγήματα που εμφανίζονταν κατά καιρούς στο Pan Book of Horror Stories και τα όμοιά του απλά κατάφερναν να αυξήσουν την όρεξή μου, και ήμουν πολύ μικρός για να με αφήνουν να μπαίνω στις μεταμεσονύκτιες προβολές των πλούσιων σε στήθη και ξανθές βαμπιρικών ταινιών που πρόσφερε η Hammer εκείνη την εποχή, οπότε τις φανταζόμουν και, όταν θα ερχόταν η στιγμή, θα απογοητευόμουν από το πόσο μακριά από τις φαντασιώσεις μου θα αποδεικνύονταν.

Ήθελα βρικόλακες. Μου έλειπαν. Μερικά χρόνια αργότερα, ως νεαρός συγγραφέας, θα κατέστρωνα ιστορίες με βρικόλακες γιατί ήθελα να τις διαβάσω, και γιατί κανένας άλλος δεν έγραφε τις ιστορίες που ήθελα να διαβάσω. (Αυτός, παρεμπιπτόντως, είναι ένας πολύ καλός λόγος για να γράφει κανείς). Έγραφα σπουδαίες κριτικές για κακές ταινίες αν είχαν βρικόλακες. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 πούλησα μία τηλεοπτική σειρά με βρικόλακες, και τότε, όταν μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να ελέγξω το πώς θα έδειχνε, ότι δεν θα μπορούσα να σιγουρευτώ ότι θα έδειχνε και θα ήταν για ενήλικες, ανησύχησα ότι μπορεί να γινόταν κωμωδία ή camp, πήρα τους βρικόλακές μου και πήγα σπίτι. Γιατί δεν μπορούσα να τους πουλήσω φτηνά. Γιατί νοιαζόμουν.

Και μετά, μια μέρα, ήταν παντού. Δεν μπορούσες να κουνηθείς από τους πολλούς βρικόλακες. Υπήρχαν μεταφυσικά ρομάντζα με βρικόλακες και μεταφυσικά ρομάντζα με βρηκόλακες για εφήβους. Υπήρχαν βρικόλακες στην τηλεόραση και βρικόλακες στον κινηματογράφο και βρικόλακες στις κρεβατοκάμαρες και θλιμμένοι, παράξενοι, μοναχικοί άνθρωποι με τα δικά τους χειροποίητα δόντια στις σκιές στα conventions. Παντού βρικόλακες, γυμνοί σαν μια απλοϊκή μεταφορά για σχέσεις χωρίς γεννητικά όργανα. Οι βρικόλακες, όπως είπε ο Stephen King, παίρνοντας τη φράση της Erica Jong, ήταν το απόλυτο “zipless fuck”.

Αλλά υπάρχει ακόμη ζωή στους απέθαντους. Δεν μπορείς να σκοτώσεις έναν βρικόλακα, στην τελική, ούτε καν με ένα από αυτά τα μοδάτα, δήθεν ρετρό Βικτωριανά σύνεργα εξόντωσης βρικολάκων που πουλάνε στο eBay, με σφήνες και φρέσκο σκόρδο και ίσως μερικές ασημένιες σφαίρες στην περίπτωση που πετύχεις κανέναν λυκάνθρωπο στο δρόμο. Δεν θα ήταν δημοφιλή αν δεν είχαν υπάρξει πάνω από εκατό χρόνια αξιόλογης βαμπιρικής λογοτεχνίας ως θεμέλιο. Είτε ως μεταφορά είτε ως κάτι άλλο –κάτι που αναδεύει το αίμα, σε κάνει να ονειρεύεσαι την αθανασία και τη νύχτα, που κάνει τα σκεπάσματά σου να θροίζουν, ή απλά σε αφήνει να κοιτάς νευρικά μια κλειδωμένη πόρτα, γιατί, στην τελική, μπορούν να γίνουν ομίχλη- οι βρικόλακες θα είναι πάντοτε μαζί μας.

Neil Gaiman, 2009

Robert Bloch – The Living Dead

Η εναρκτήρια ιστορία του τόμου αυτού είναι αρκετά ανορθόδοξη για τα κριτήρια του είδους. Αν και ο συγγραφέας της είναι πασίγνωστος, προσωπικά δεν είχα διαβάσει τίποτε δικό του. Η μόνη επαφή που είχα μαζί του ήταν ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “The Hunger” που είχε βασιστεί σε διήγημά του και το οποίο μου είχε αρέσει πολύ. Ο βρικόλακας του Bloch είναι ένας τσαρλατάνος που εκμεταλλεύεται τη δεισιδαιμονία των χωρικών εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μόνο που τα σχέδιά του δεν εξελίσσονται ακριβώς όπως τα φανταζόταν…

Πολύ καλογραμμένη και ιδιαίτερη, μια εξαιρετική επιλογή για να ανοίξει την τρίτη και τελευταία συλλογή, σε βάζει στο πνεύμα και σου κλείνει το μάτι ειρωνικά με το τέλος της.

Peter Tremayne – Dracula’s Chair

Ο Peter Tremayne έγινε γνωστός για τη σειρά μυστηρίου με πρωταγωνίστρια την Ιρλανδή μοναχή Αδελφή Φιντέλμα, γύρω στο 700 μ.Χ. Από τη σειρά αυτή έχουν μεταφραστεί αρκετά βιβλία και στη χώρα μας (Έγκλημα στο Αββαείο, Σάββανο για τον Αρχιεπίσκοπο, Η Αρχόντισσα του Σκότους, Η Κοιλάδα του Θανάτου κ.ά.). Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό, όμως, είναι ότι έχει ασχοληθεί και με τη λογοτεχνία τρόμου. Το διήγημά του αυτό συμπεριλαμβάνεται συχνά σε σχετικές συλλογές και αυτό που το κάνει ενδιαφέρον είναι πως, διαβάζοντάς το, δεν μπορείς με τίποτα να μαντέψεις το τέλος του. Ένας άντρας απευθύνει στον αναγνώστη ένα πανικόβλητο μήνυμα εξηγώντας πώς μία παλιά καρέκλα τον έκανε να χάσει το σώμα του, το οποίο πλέον καταλαμβάνεται από μια άλλη οντότητα.

Καλογραμμένο διήγημα, αν και προτιμώ τον Tremayne στα μυστήρια της μεσαιωνικής Ιρλανδίας που είναι και το στοιχείο του (αν δεν κάνω λάθος έχει σπουδάσει Κέλτικη Ιστορία).

William Gilbert – The Last Lords of Gardonal

Μία από τις ιστορίες του τόμου που ξεχώρισα γιατί είχε το «κάτι» παραπάνω που συνηθίζω να ψάχνω σε οποιαδήποτε ιστορία. Ανήκει στον κύκλο ιστοριών με πρωταγωνιστή τον Innominato, έναν μάγο/σοφό που κατοικεί απομονωμένος σ’ένα βουνό της μεσαιωνικής Ιταλίας. Ένας τυραννικός ευγενής παθιάζεται με την όμορφη κόρη ενός αγρότη, όμως η άρνηση της κοπέλας να τον παντρευτεί και η δική του επιμονή, σε συνδυασμό με τα ξόρκια του Innominato που καλείται να αναλάβει δράση ως προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων θα έχουν τραγικές συνέπειες.

Ατμοσφαιρικό, θαυμάσια γραμμένο διήγημα που βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις σχετικά με το ποιος είναι αυτός που πίνει στην πραγματικότητα το αίμα του λαού, ο αλαζονικός βαρώνος ή ο βρικόλακας;

Guy de Maupassant – The Horla

Ως γαλλομαθές και γαλλοτραφές κοράσιο, ήταν επόμενο ότι θα χαιρόμουν πολύ με τη συμπερίληψη στη συλλογή αυτής της ιστορίας. Ο Maupassant δικαίως θεωρείται από τους πατέρες του διηγήματος και ένας από τους κορυφαίους -αν όχι ο κορυφαίος- διηγηματογράφους όλων των εποχών. Εδώ μας δίνει την ιστορία ενός άντρα που αρχίζει να βασανίζεται από μια παράξενη ασθένεια, η οποία δεν είναι και τόσο ασθένεια, όπως αποκαλύπτεται τελικά. Είναι η επίδραση ενός παράξενου πλάσματος που στοιχειώνει τα όνειρά του και δεν τον αφήνει να ησυχάσει.

Ένα εξαιρετικό διήγημα για το οποίο τα λόγια περιττεύουν. Ακόμη και μεταφρασμένο κατορθώνει να παρασύρει τον αναγνώστη με την παραληρηματική γραφή του και τον γοτθικό τρόμο που αποπνέει.

Arthur Conan Doyle – The Adventure of the Sussex Vampire

Όπως και το διήγημα του Bloch, έτσι και αυτό εδώ δεν έχει να κάνει ακριβώς με βρικόλακες. Φυσικά, αυτό το φαντάζεται ο αναγνώστης από την πρώτη κιόλας γραμμή της ιστορίας, όταν βλέπει να αναγράφεται το όνομα του διάσημου επιθεωρητή, Σέρλοκ Χολμς. Ο Χολμς καλείται στην εξοχή από έναν παλιό γνωστό του Γουότσον, προκειμένου να επιλύσει μια υπόθεση υποτιθέμενου βαμπιρισμού.

Καλογραμμένο και αρκετά διασκεδαστικό το βρήκα, αν και κάπως προβλέψιμο. Βέβαια, εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι το «προβλέψιμο» είναι ένας όρος πολύ σχετικός, διότι την εποχή που γράφονταν τα περισσότερα από αυτά τα διηγήματα, πολλές από τις ανατροπές που σήμερα μας φαίνονται κλισέ δεν είχαν γίνει ποτέ και, επομένως, τους αξίζουν τα εύσημα πρωτοτυπίας.

Brian Stableford – The Man Who Loved the Vampire Lady

Ο συγγραφέας μου ήταν παντελώς άγνωστος, την ιστορία όμως τη λάτρεψα. Ένας εφευρέτης, πρώην εραστής της λαίδης Καρμίλλα, συνειδητοποιεί πως η τελευταία του εφεύρεση θα τον οδηγήσει στον τάφο και αποφασίζει να πάρει όσους περισσότερους βρικόλακες μπορεί μαζί του.

Ένα διήγημα-ωδή στο μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης και εφευρετικότητας, μια πραγματικά ευρηματική, ενδιαφέρουσα και θαυμάσια εκτελεσμένη ιστορία που στήνει ένα πρωτότυπο σύμπαν και σε κάνει να νοιαστείς για τους χαρακτήρες. Εξαιρετικό.

M.R. James – Wailing Well

Νεαρός πρόσκοπος αποφασίζει να πάει μόνος του να εξερευνήσει μια περιοχή την οποία όλοι του συνιστούν να αποφύγει. Μαντέψτε πώς καταλήγει.

Αν και η γραφή και η παρουσίαση του διηγήματος μου άρεσαν, ανά τόπους με όλες τις αναφορές στους προσκόπους και τα μετάλλια το έχανα και γενικά μου φάνηκε πως η εξέλιξή του ήταν αρκετά μπερδεμένη. Δεν μπορώ να πω ότι την απόλαυσα ιδιαίτερα.

Harlan Ellison – Lonely Women Are the Vessels of Time

Όπως και το διάσημο «Το κορίτσι με τα πεινασμένα μάτια» του Fritz Leiber που φιλοξενείται σε προηγούμενο τόμο της συλλογής, έτσι και αυτό εδώ έχει να κάνει με psychic vampires, βρικόλακες, δηλαδή, που δεν τρέφονται με αίμα αλλά με συναισθήματα ή ζωτική ενέργεια. Αγόρι γνωρίζει κορίτσι σε μπαρ και καταλήγει πιο μόνο από ποτέ.

Συναρπαστικό το πώς μια τόσο καλή πένα όσο αυτή του Ellison μπορεί να μετατρέψει μια τόσο απλή ιστορία σε κάτι τόσο καλογραμμένο και συγκλονιστικό που να μη σε νοιάζει η εξωφρενικά πρωτόγονη υπόθεση.

Anne Crawford – A Mystery of the Campagna

Νεαρός καλλιτέχνης αρρωσταίνει βαριά όταν ο καλύτερός του φίλος πάει να μείνει στην εξοχή προκειμένου να ολοκληρώσει τη σύνθεση μιας όπερας. Εν μέσω της αρρώστιας του βασανίζεται από φριχτά οράματα που του αποκαλύπτουν ότι ο φίλος του βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Τα άλλα δύο μέλη της παρέας επιστρατεύονται για να τους βοηθήσουν.

Ένα βαμπιρικό διήγημα με φόντο την Ιταλία άλλων εποχών που εξυπηρετεί όλα τα κλισέ του είδους και παρόλα αυτά, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις με την καλή του γραφή και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες του. 

Vasile Alecsandri – The Vampire

Συμπαθές ποίημα αλλά όχι από αυτά που σου μένουν. Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον δέκα άλλα καλύτερα που θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση του, όμως τουλάχιστον είναι μικρό και θυμίζει ελαφρώς το θρύλο του «Νεκρού Αδερφού» που υπάρχει διαδεδομένος σε όλα τα Βαλκάνια –και τον οποίο μετέφερε θαυμάσια ο Ισμαήλ Κανταρέ στη νουβέλα του «Ποιος έφερε την Ντορουντίν»;

Ed Gorman – Duty

Οι βρικόλακες έχουν κατακλύσει τη γη ως έβδομη πληγή του Φαραώ και  ένας μοναχικός άντρας κάνει το καθήκον του σκοτώνοντας κατά παραγγελία των οικογενειών αγαπημένα πρόσωπα που δέχτηκαν επίθεση και κινδυνεύουν να αλλάξουν.

Ένας χαρακτήρας με τον οποίο δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις, ένας καλοστημένος κόσμος παρά τις λίγες σελίδες που καλύπτει το διήγημα, μια συγκλονιστική υπόθεση που σε αφήνει με έναν κόμπο στο στομάχι.

Steve Rasnic Tem – The Men and Women of Rivendale

Ύπανδρος με την καρκινοπαθή σύζυγό του παραθερίζουν στο ειδυλλιακό θέρετρο της οικογένειας της δεύτερης, όπου πλέον διαμένουν οι συγγενείς της. Μόνο που, όπως αποκαλύπτεται, οι άντρες και οι γυναίκες της οικογένειας Rivendale δεν είναι ακριβώς αυτό που δείχνουν.

Μπερδεμένη η εξέλιξη της ιστορίας και δεν μπορώ να πω πως κατάλαβα ακριβώς τι έγινε στο τέλος, κάτι που θεωρώ μείον. Επιπλέον, δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τον πρωταγωνιστή ούτε τη γυναίκα του και δεν με πολυενδιέφερε η κατάληξή τους.

Basil Copper – Doctor Porthos

Παντρεμένο ζευγάρι μετακομίζει στην εξοχή διότι ο άντρας κληρονόμησε ένα σπίτι. Εκεί τους υποδέχεται ο γιατρός που ήταν φίλος του αποθανόντος θείου, ο οποίος επισκέπτεται συχνά το ζευγάρι. Η σύζυγος του πρωταγωνιστή, όμως, σύντομα αρχίζει να δέχεται νυχτερινές επισκέψεις από έναν βρικόλακα και ο πρωταγωνιστής είναι πεπεισμένος ότι το πλάσμα είναι ο Δρ. Πόρθος, αλλά δεν μπορεί να το αποδείξει.

Ατμοσφαιρικό, καλογραμμένο διήγημα με τέλος ανοιχτό σε ερμηνείες.

Algernon Blackwood – The Singular Death of Morton

Ο Blackwood έχει παραδώσει μερικές από τις πιο κλασικές ιστορίες φαντασμάτων στην αγγλική γλώσσα (το The Willows είναι μία από αυτές) και εδώ μας δείχνει κάτι διαφορετικό, αλλά και ταυτόχρονα όμοιο. Δύο φίλοι κάνουν πεζοπορία σ’ένα βουνό και βρίσκουν μια καλύβα με ένοικο μια νεαρή κοπέλα η οποία τους δίνει να πιουν γάλα και, αργότερα, τους ακολουθεί από απόσταση.

Ανάμεσα στο ghost story και το vampire fiction, η ιστορία αυτή προσφέρει αφειδώς το γοτθικό της κλίμα. Η γραφή του Blackwood μου άρεσε πάρα πολύ και σίγουρα στο μέλλον θα αναζητήσω και άλλα διηγήματά του.

Edgar Allan Poe – Ligeia

Ο Poe πιστεύω δεν χρειάζεται συστάσεις. Το διήγημα το είχα ξαναδιαβάσει στο παρελθόν, όμως το διάβασα και τώρα για να το θυμηθώ. Άντρας χάνει την πρώτη του σύζυγο, ξαναπαντρεύεται και χάνει και τη δεύτερη, όμως αυτή τη φορά όλα δείχνουν πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος.

Φανταστικά γραμμένη ιστορία από έναν πολύ σπουδαίο συγγραφέα, όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως τη θεωρώ αρκετά άσχετη με το θέμα της συλλογής. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί κανείς να πει πως πρόκειται για μια βαμπιρική ιστορία. Αν μετράει περισσότερο το θέμα, υπήρχαν άλλες που θα μπορούσαν να την αντικαταστήσουν επάξια. Αν πάλι μετράει περισσότερο η ποιότητα, ε, είναι Poe και τα λόγια περιττεύουν.

Manly Wade Wellman – When It Was Moonlight

Εξαιρετικά ευφυής η επιλογή να τοποθετηθεί η ιστορία αυτή ακριβώς μετά την ιστορία του Poe, δεδομένου ότι έχει ως πρωταγωνιστή τον πασίγνωστο συγγραφέα. Ερευνώντας μια υπόθεση νεκροφάνειας, ο Poe ανακαλύπτει πως ίσως, τελικά, οι ιστορίες του να μην είναι απλά ιστορίες.

Το διήγημα το είχα διαβάσει μεταφρασμένο στα ελληνικά πολύ πρόσφατα κι έτσι απλά του έριξα μια ματιά εδώ, όταν το διάβασα, όμως, μου άρεσε πολύ. Καλογραμμένο και πειστικό, ενδιαφέρουσα η άποψη που παρουσιάζει για τους βρικόλακες. Τη μετάφραση στα ελληνικά την έχει κάνει ο Θωμάς Μαστακούρης για τις εκδόσεις Ωρόρα και υπάρχει στη συλλογή «Ιστορίες με Βρικόλακες».

Victor Roman – Four Wooden Stakes

Η ιστορία αυτή θεωρείται κλασική του είδους και όντως «μυρίζει» ότι είναι τέτοια. Ιδιωτικός ερευνητής επισκέπτεται παλιό του φίλο που έχασε μέσα σε λίγους μήνες όλη του την οικογένεια και ο οποίος φοβάται ότι και η δική του ζωή μπορεί να βρίσκεται σε κίνδυνο.

Καλογραμμένη, αρκετά ικανοποιητική από άποψη ατμόσφαιρας, το κλείσιμό της μου άρεσε, όμως γενικά δεν μπορώ να πω πως συγκλονίστηκα.

Dion Fortune – Blood-lust

Η ερμετική εκπαίδευση της συγγραφέως είναι εμφανής σε αυτήν την ιστορία, η οποία ανήκει στον κύκλο των ιστοριών με πρωταγωνιστή τον Dr. Taverner, ο οποίος είναι βασισμένος σε πραγματικό πρόσωπο. Νεαρή κοπέλα καταφεύγει στο άσυλο που επιμελείται ο εν λόγω γιατρός προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για τον αρραβωνιαστικό της που, κατά τα φαινόμενα, έχει καταληφθεί από μια παράξενη δίψα για αίμα.

Ανατρεπτικό, ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα που προσφέρει μια εναλλακτική θεωρία στο θέμα των βρικολάκων.

Luigi Capuana – A Case of Alleged Vampirism

Πρόσφατα παντρεμένο ζευγάρι και το νεογέννητο μωρό τους ταλαιπωρούνται από τις επιθέσεις του πνεύματος του πρώην συζύγου της κοπέλας. Ο άντρας της ζητάει τη βοήθεια γνωστού του γιατρού προκειμένου να πολεμήσει τον βρικόλακα.

Καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και με κάποιες δόσεις χιούμορ να κάνουν τη διαφορα. Απολαυστικό.

F. Paul Wilson – Midnight Mass

Αυτό εδώ είναι το αριστούργημα του τόμου και ο καλύτερος τρόπος που μπορώ να φανταστώ για να κλείσει μια τέτοια συλλογή. Σε έναν post-apocalyptic κόσμο όπου οι βρικόλακες έχουν καταλάβει τον κόσμο και αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως χυμοσακούλες, ένας αλκοολικός ιερέας που διώχθηκε από το ποίμνιό του πριν την καταστροφή πείθεται να επιστρέψει για να βοηθήσει του ανθρώπους που τον έδιωξαν.

Εξαιρετική νουβέλα, αλληγορία για τον ναζισμό, αλλά και ταυτόχρονα τόσο αισιόδοξη και δυνατή με το μήνυμά της: δεν έχει σημασία αν θα κρατήσει τους βρικόλακες έξω από την εκκλησία μόνο για μια νύχτα, το μόνο που έχει σημασία είναι γι’αυτήν τη νύχτα, έστω, να τους δείξει πως δεν μπορούν να κάνουν πάντα οτιδήποτε θέλουν στον οποιονδήποτε.