Patricia Briggs - Moon Called

Τις προάλλες, έγραψα μερικά πράγματα περί του πώς ξεκίνησε το urban fantasy, πώς εξελίχθηκε και τι καθορίζει ένα καλό urban fantasy βιβλίο. Μιας και έκαψα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα με το απαράδεκτο Halfway to the Grave, λοιπόν, αποφάσισα να δοκιμάσω και πάλι την τύχη μου με το Moon Called της Patricia Briggs. Ευτυχώς για μένα, το βιβλίο ήταν πραγματικά καλό, οι νοητικές μου λειτουργίες γλίτωσαν περαιτέρω βλάβη κι έζησα για να πω την ιστορία. Πριν προχωρήσω όμως, θέλω να πάρω το χρόνο να σχολιάσω λίγο το εξώφυλλο. Καταρχήν, να τονίσω ότι ο Don Dos Santos είναι ένας θαυμάσιος καλλιτέχνης ο οποίος έχει βραβευτεί για τη δουλειά του ως σχεδιαστής εξώφυλλων -επομένως δεν πρόκειται για κάποιον τυχάρπαστο. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν προδιαθέτει τον αναγνώστη ότι θα διαβάσει ένα urban fantasy βιβλίο με ελάχιστο έως ανύπαρκτο ρομαντικό στοιχείο. Αντί να μου λέει "μηχανικός αυτοκινήτων", το εξώφυλλο αυτό μου λέει "μαθήτρια γυμνασίου που οργάνωσε car wash για να βγάλει τα λεφτά της εκδρομής". Το οποίο σημαίνει ότι, όσο όμορφο κι αν είναι οπτικά, δεν επιτελεί σωστά το σκοπό του, ο οποίος είναι να πουλήσει το βιβλίο, φυσικά. 

Η Mercy Thompson είναι μηχανικός αυτοκινήτων και είναι skinwalker, το οποίο σημαίνει ότι μεταμορφώνεται σε κογιότ, μπορεί να διαισθανθεί τη μαγεία και έχει καλύτερες αισθήσεις από τους ανθρώπους. Όταν στην πόρτα του μαγαζιού της εμφανιστεί ένας νεαρός, άστεγος λυκάνθρωπος ζητώντας της δουλειά, η Mercy θα εμπλακεί σε μία υπόθεση της οποίας τις επιπτώσεις δεν μπορεί καν να φανταστεί. Και παρότι, με τη βοήθεια του γείτονά της και αρχηγού της τοπικής αγέλης λυκανθρώπων, Adam, θα καταφέρει να σώσει το νεαρό από τον άμεσο κίνδυνο, ο κίνδυνος θα επιστρέψει χτυπώντας τους την πόρτα. 

Νομίζω πως το πρώτο πράγμα που με κέρδισε στο Moon Called ήταν ο γρήγορος ρυθμός του. Τα γεγονότα τρέχουν διαρκώς, υπάρχει εξέλιξη στην πλοκή σε κάθε κεφάλαιο και η γραφή είναι καταιγιστική. Ίσως αυτό στερεί από το χαρακτήρα της ηρωίδας το συναισθηματικό βάθος που θα επέτρεπε το πρώτο πρόσωπο της αφήγησης υπό κανονικές συνθήκες, όμως επειδή ακριβώς η ροή είναι πολύ καλή, λειτουργεί. Είναι πιθανό να λειτουργούσε ακόμη καλύτερα αν ήταν γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ένοιωσα πως στερήθηκα κάτι ουσιαστικό από την απόλαυση της ανάγνωσης ως έχει. 

Η Mercy Thompson δεν έχει απολύτως κανένα από τα αρνητικά που με εκνευρίζουν αρκετά συχνά όταν διαβάζω urban fantasy με γυναίκες πρωταγωνίστριες. Από την άλλη, όμως, δεν έχει και απολύτως κανένα από τα θετικά. Δεν έχει το σαρκαστικό χιούμορ της Anita Blake, δεν έχει το τραγικό παρελθόν της Dante Valentine και δεν έχει τον κυνισμό της Jill Kismet. Είναι, κατά βάση, το κορίτσι της διπλανής πόρτας -με τη μόνη διαφορά ότι μεταμορφώνεται σε ζώο. Είναι αρκετά έξυπνη, είναι καλός άνθρωπος, έχει ένα σχετικά ενδιαφέρον παρελθόν και, σε γενικές γραμμές, θέλει να βοηθάει τους γύρω της και δεν ενοχλεί κανέναν που δεν την ενοχλεί. Αυτό δουλεύει υπέρ του χαρακτήρα, καθώς η Mercy είναι κάποια με την οποία ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί. Σίγουρα βρήκα άλλους χαρακτήρες πιο ενδιαφέροντες από την ίδια όμως τη Mercy τη συμπάθησα. Αν την ήξερα στην πραγματική μου ζωή θα μπορούσαμε να ήμασταν φίλες. Ως επί το πλείστον, ανήκω στην κατηγορία των αναγνωστών που προτιμούν τους συναρπαστικούς χαρακτήρες από τους συμπαθητικούς χαρακτήρες, αλλά η Mercy ως πρωταγωνίστρια εξυπηρετεί απόλυτα τους στόχους του βιβλίου κι αυτό μου αρκεί. 

Βρήκα ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι η Patricia Briggs έκανε τον Adam χωρισμένο και με μια έφηβη κόρη, όπως επίσης και το ότι ο κολλητός του είναι ομοφυλόφιλος. Αυτό βοηθάει στο να εξανθρωπίσει κάπως στα μάτια του αναγνώστη τους λυκανθρώπους. Όχι τόσο με την έννοια του εξανθρωπισμού του τέρατος, αλλά περισσότερο με την έννοια του ότι καθιστά τους χαρακτήρες για τους οποίους διαβάζουμε πιο πιστευτούς. Μια παγίδα στην οποία σπάνια αποφεύγει να πέφτει το σύγχρονο urban fantasy είναι η αντικειμενοποίηση του αντίθετου φύλου. Εδώ, λοιπόν, δεν είναι όλοι οι λυκάνθρωποι λευκοί, ελεύθεροι, πανέμορφοι άντρες ούτε όλοι οι βρικόλακες ούτε όλα τα ξωτικά. Υπάρχει ποικιλία ηλικιών, εμφανίσεων, νοοτροπιών και χαρακτηριστικών που καθιστούν ακόμη και τους πιο ασήμαντους χαρακτήρες αξιομνημόνευτους. Πραγματικά, όσο το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει κάποιο όνομα που να αναφέρθηκε στο βιβλίο και να έχω ξεχάσει σε ποιον ανήκε. Αυτό από μόνο του είναι σπουδαία υπόθεση. 

Η πλοκή είναι πολύ καλή επίσης. Μπορεί να μην είναι φοβερά περίπλοκη, φοβερά πρωτότυπη ή να μην έχει φοβερό βάθος, όμως είναι πολύ καλή. Δεν διέκρινα εμφανείς τρύπες και, όπως ήδη ανέφερα, η ροή της είναι καταιγιστική -επομένως, είναι όχι μόνο ευκολοδιάβαστη αλλά και απολαυστική στην ανάγνωση. Δεν έχει ιδιαίτερες ανατροπές και, η αλήθεια είναι, πως είχα μαντέψει τον υπαίτιο αρκετά νωρίς, όμως εξακολούθησα να διαβάζω χωρίς η επιβεβαίωση της πρόβλεψής μου να μου στερήσει κάτι.

Η μυθολογία έχει το ενδιαφέρον ότι μένει αρκετά κοντά στα γνώριμα πρότυπα των θρύλων και της κλασσικής λογοτεχνίας τρόμου/φαντασίας, καθώς επίσης και ότι διατηρεί για τους λυκανθρώπους τη δομή και την ιεραρχία -σε όλα- μιας πραγματικής αγέλης λύκων. Μου άρεσε ιδιαίτερα το πώς παρουσιάστηκε η αρχαία βρικόλακας, καθώς η περιγραφή με έπεισε εκατό τοις εκατό ότι το πλάσμα αυτό ήταν μεγάλο σε ηλικία, ότι ήταν ένα τέρας και ότι οι πάντες γύρω του το φοβούνταν την ίδια στιγμή που το θαύμαζαν. Σου κινεί, επίσης, την περιέργεια να διαβάσεις τα επόμενα βιβλία και να δεις πώς θα εξελιχθεί ο κόσμος μετά τα γεγονότα του Moon Called, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα θετικό. 

Συνοψίζοντας, μπορεί το Moon Called να μην είναι το καλύτερο urban fantasy που έχω διαβάσει ποτέ μου, είναι όμως πάρα πολύ καλό. Έχει καλή πλοκή, ωραίους χαρακτήρες, ενδιαφέρουσα μυθολογία, καλοστημένο κόσμο, ικανοποιητικούς διαλόγους και σκηνές δράσης και καλή ροή. Μπορεί να μην είναι υποψήφιο για κανένα λογοτεχνικό βραβείο τώρα σύντομα, όμως είναι απολαυστικό και συναρπαστικό ανάγνωσμα για όποιον θέλει να διαβάσει ένα αξιοπρεπές urban fantasy μυθιστόρημα.