Chris Colfer - The Wishing Spell

Ο Chris Colfer είναι ένας εικοσιτριάχρονος ηθοποιός του οποίου η καριέρα εκτοξεύτηκε μερικά χρόνια πριν, χάρη στην τηλεοπτική σειρά Glee. Ο ρόλος του εκεί του χάρισε μια Χρυσή Σφαίρα καθώς και πολλές υποψηφιότητες και νίκες σε άλλα βραβεία, τα οποία δεν θα απαριθμήσουμε εδώ. Το 2011, λοιπόν, ο Chris Colfer υπέγραψε συμβόλαιο για να γράψει δύο βιβλία για παιδιά και εφήβους. Καθώς φαίνεται, το πρώτο βιβλίο ήταν για πέντε βδομάδες στη λίστα των best sellers των New York Times και τα δύο βιβλία έγιναν ή πρόκειται να γίνουν τριλογία. Το δεύτερο βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα, οπότε με την ευκαιρία αυτή, πάμε να πούμε μερικά πράγματα για το "Land of Stories" και τον πρώτο τόμο του, το "The Wishing Spell". 

Η Alex και ο Conner είναι δύο δίδυμα αδέρφια που πρόσφατα έχασαν τον πατέρα τους, με αποτέλεσμα η ζωή τους να αλλάξει δραματικά. Η Alex είναι βιβλιοφάγος και καλή μαθήτρια, όμως δεν έχει φίλους και στο σχολείο είναι συχνά αντικείμενο πειραγμάτων. Ο Conner, από την άλλη, δεν ασχολείται με εξωσχολικά ή ενδοσχολικά βιβλία, στο μάθημα κοιμάται και είναι πρακτικός και κοινωνικός. Στα γενέθλιά τους, λαμβάνουν ένα απρόσμενο δώρο από τη γιαγιά τους: το παλιό της βιβλίο με τα παραμύθια. Μόνο που το βιβλίο αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα και, ξαφνικά, τα δύο αδέρφια βρίσκονται μέσα στον κόσμο των παραμυθιών. Τώρα ο μόνος τρόπος να επιστρέψουν στο σπίτι και τη μητέρα τους είναι να μαζέψουν όλα τα αντικείμενα που απαιτούνται προκειμένου κάποιος να ενεργοποιήσει το Wishing Spell -από όπου προέρχεται και ο τίτλος του βιβλίου. 

Το βιβλίο ξεκινάει καλά, με τη Χιονάτη να επισκέπτεται την Κακιά Βασίλισσα στη φυλακή και να τη ρωτάει για ποιο λόγο έκανε ό,τι έκανε. Πίσω στον πραγματικό κόσμο, έχουμε την πρώτη μας γνωριμία με τα δίδυμα και παίρνουμε την πρώτη γεύση από τη ζωή τους. Μέχρι και τα μισά περίπου, το βιβλίο μου κράτησε το ενδιαφέρον και το έβρισκα διασκεδαστικό. Από εκεί και έπειτα, όμως, άρχισε να με κουράζει και πιστεύω πως θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα αν ήταν πιο μικρό σε μέγεθος. Το κυνήγι θησαυρού στο οποίο επιδίδονται τα δύο αδέρφια, επειδή ακριβώς είναι τέτοιο, καταλήγει να δίνει μια αίσθηση επανάληψης. Ίσως αυτό να μην ήταν τόσο έντονο αν δεν είχαμε να κάνουμε με γνωστούς ήρωες και γνωστές ιστορίες και υπήρχαν περισσότερα καινούρια πράγματα για να ανακαλύψουμε όμως, στη συγκεκριμένη τουλάχιστον περίπτωση, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Γενικότερα, υπάρχει μια αίσθηση πως οτιδήποτε διαβάζεις στο βιβλίο αυτό το έχεις ξαναδεί ή ξαναδιαβάσει. 

Ήμουν κι εγώ ντροπαλό, ήσυχο και βιβλιοφάγο παιδί και, γι' αυτό το λόγο, περίμενα πως θα δενόμουν περισσότερο με την Alex. Ωστόσο, η Alex καταλήγει να φέρεται ελαφρώς εξυπνακίστικα και υποτιμητικά στον αδερφό της, με αποτέλεσμα η συμπάθειά μου προς το πρόσωπό της να εξαφανιστεί σε χρόνο ρεκόρ. Ο Conner, από την άλλη, δεν είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο, τυπικά, θα δενόμουν σε μια ιστορία. Και δεν δέθηκα, απλώς τον συμπάθησα εξαιτίας της συμπεριφοράς της αδερφής του. Επομένως, το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να ταυτιστώ ή να ενδιαφερθώ εκατό τοις εκατό για έναν από τους δύο πρωταγωνιστές ήταν ένα πρόβλημα για μένα. Όσον αφορά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, λίγοι από αυτούς αναπτύσσονται περαιτέρω ή σε βάθος, όμως κάποιοι από αυτούς παρουσιάζουν ενδιαφέρον και μου δημιούργησαν την περιέργεια να θέλω να μάθω περισσότερα γι' αυτούς (π.χ. Χρυσομαλλούσα, Τζακ, Βάτραχος). Οπότε, στον τομέα αυτό, θα έλεγα πως γίνεται μια αξιοπρεπής προσπάθεια από πλευράς του Colfer. 

Η γραφή του είναι καλή, αλλά θέλω να σταθώ σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι πως ναι, είναι καλή, όμως δεν είναι μαγική. Η ιστορία ήταν διασκεδαστική και αρκετά ευχάριστη, αλλά δεν αισθάνθηκα τη φαντασία και τη μαγεία που θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από ένα βιβλίο του οποίου η υπόθεση διαδραματίζεται στον κόσμο των παραμυθιών. Το δεύτερο σημείο είναι πως ο Chris Colfer είναι ένας έξυπνος άνθρωπος. Έχοντας δει την ταινία Struck by Lightning, την οποία έγραψε ο ίδιος, απόλαυσα το σαρκαστικό του χιούμορ και την ευφυΐα που αυτό πρόδιδε. Στο Wishing Spell, είχα την αίσθηση ότι προσπαθούσε συνειδητά να κρύψει την εξυπνάδα του προκειμένου να καταστήσει το μυθιστόρημά του πιο προσβάσιμο στο κοινό το οποίο απευθυνόταν. Αν διαβάσατε τις σκέψεις μου για το Goth Girl του Chris Riddell, ήδη μπορείτε να φανταστείτε πού το πάω. Εκτιμώ τα παιδικά βιβλία που απευθύνονται σε έξυπνα παιδιά, όπως είχα εξηγήσει και τότε. Και το να βλέπω ένα συγγραφέα που θεωρώ ευφυή να χαραμίζει ηθελημένα την ευφυΐα του από φόβο πως οι αναγνώστες του είναι χαζοί με λυπεί. 

Αν ο Chris Colfer δεν ήταν ο Chris Colfer θα εξέδιδε ποτέ το Wishing Spell ως έχει; Πιθανότατα όχι. Είναι το Wishing Spell κακό βιβλίο; Δεν είναι. Είναι ένα αξιοπρεπές πρώτο βιβλίο, με ορισμένες πολύ καλές στιγμές, που δείχνει ότι ο συγγραφέας του έχει δυνατότητες. Είναι ένα παιδικό βιβλίο που θα απολαύσουν ενήλικες αναγνώστες; Δύσκολα, εκτός κι αν δεν διαβάζουν βιβλία συστηματικά και αγόρασαν το συγκεκριμένο επειδή το έγραψε ο αγαπημένος τους ηθοποιός από το Glee. Δεν αισθάνομαι πως έχασα το χρόνο μου διαβάζοντάς το -ένας θεός ξέρει ότι έχω διαβάσει κακά και πολύ κακά βιβλία, ούτε όμως αισθάνομαι ότι κέρδισα κάτι από αυτό, τελικά.