Kendare Blake - Antigoddess

Η Kendare Blake είναι μια συγγραφέας που δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι πέρσι, περίπου τέτοια εποχή. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα, το Anna Dressed in Blood, το αγόρασα χάρη στο εξώφυλλο του εκπληκτικού Nekro και δεν μπορούσα καν να φανταστώ, όταν ξεκινούσα να το διαβάζω, το πόσο πολύ θα εντυπωσιαζόμουν από αυτό. Θυμάμαι ξεκάθαρα τις σκέψεις μου τότε. "Εδώ είμαστε. Επιτέλους μια συγγραφέας που δεν θέλει να προστατεύσει τις ευαίσθητες καρδιές των εφήβων και γράφει ιστορίες τρόμου για νεαρούς αναγνώστες, χωρίς να κάνει καμία έκπτωση στο είδος που υπηρετεί: τον τρόμο". Η συνέχεια του, το Girl of Nightmares, συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, με αίμα, διαμελισμένα πτώματα, εντόσθια και φρικτούς εφιάλτες που σου διέλυαν την ψυχολογία. Κι ένα τέλος τόσο, μα τόσο ταιριαστό με τους χαρακτήρες, την ιστορία και τη μυθολογία του κόσμου. Τα δύο αυτά βιβλία της Kendare Blake είναι μέσα στα καλύτερα μεταφυσικά εφηβικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Όταν είδα, λοιπόν, ότι η νέα τριλογία που ετοίμαζε θα αφορούσε τους θεούς της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, δεν μπορούσα να συγκρατήσω την ανυπομονησία μου. Και το πρώτο βιβλίο του Goddess War Trilogy επιτέλους κυκλοφόρησε. Και, επιτέλους, το κράτησα στα χέρια μου. Και, επιτέλους, το διάβασα. 

Οι αρχαίοι θεοί πεθαίνουν, καθένας τους με διαφορετικό τρόπο. Φτερά κουκουβάγιας ξεφυτρώνουν μέσα στο σώμα της Αθηνάς και γεμίζουν τους πνεύμονές της, η σάρκα του Ερμή τρώει τον εαυτό της, ο Ποσειδώνας έχει τρελαθεί, η Ήρα γίνεται πέτρα και η Δήμητρα έχει μεταμορφωθεί σε μια μάζα σάρκας που καλύπτει την έρημο. Η Αθηνά, βέβαια, δεν σκοπεύει να παραδοθεί τόσο εύκολα, ούτε να κάτσει να πεθάνει. Αναζητά έναν τρόπο να σταματήσει το Λυκόφως των Θεών και η Δήμητρα της τον προσφέρει: πρέπει να βρει την Προφήτισσα. Κάπου αλλού στην Αμερική, η Κασσάνδρα είναι μια έφηβη με ένα περίεργο χάρισμα. Προβλέπει το μέλλον. Μόνο που στο δικό της μέλλον υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο. Κάπου γύρω στα δεκαοχτώ της χρόνια, υπάρχει μια μαύρη τρύπα και μετά απ' αυτό δεν μπορεί να δει τίποτα. Ο Απόλλωνας, που κάποτε την αγαπούσε αλλά την καταράστηκε να μην πιστεύει κανείς τις προφητείες της, είναι πιο κοντά της απ' ότι πιστεύει και δεν σκοπεύει να αφήσει κανέναν να τη χρησιμοποιήσει αυτή τη φορά. Μπορεί, όμως, να τα βάλει με τη μεγάλη του αδερφή και όλους όσους την κυνηγάνε; 

Καταρχήν, να ξεκινήσω από το γεγονός ότι δεν παρατήρησα άμεσα τις ομοιότητες ανάμεσα στην Κασσάνδρα και την Anna του Anna Dressed in Blood. Αλλά τις παρατήρησα κάποια στιγμή. Έχουμε και στις δύο περιπτώσεις να κάνουμε με μια κοπέλα που δεν θυμάται το παρελθόν της, που όταν το θυμάται γίνεται πιο δυνατή, που την έχουν καταραστεί. Δυστυχώς, η Κασσάνδρα δεν είναι τόσο ενδιαφέρον χαρακτήρας όσο η Anna, τουλάχιστον στην αρχή. Όταν βρίσκει τη μνήμη της αποκτά αισθητά μεγαλύτερο ενδιαφέρον και, όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο νόημα μου βγάζει το να συμβαίνει ακριβώς έτσι. Από την άλλη, όμως, η Kendare Blake γράφει την Αθηνά υπέροχα -και το εννοώ, τη γράφει υπέροχα. Σε κάνει να πιστέψεις απόλυτα πως έχεις να κάνεις με ένα πανάρχαιο, πανίσχυρο πλάσμα που είναι συνηθισμένο να παίζει με τους θνητούς, αλλά έχει χάσει τη δύναμή του και πεθαίνει κι αυτό την επηρεάζει με ένα σωρό τρόπους που η ίδια ποτέ δεν θα φανταζόταν. Η χημεία που έχει με τον Οδυσσέα είναι καταπληκτική, σε πείθει απόλυτα και σε πωρώνει σαν αναγνώστη. Η τελευταία φορά που θυμάμαι να θέλω τόσο έντονα δύο χαρακτήρες να είναι μαζί είναι όταν διάβαζα το Fionnavar Tapestry και απλά ήξερα ότι ο Paul και η Jaelle ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι κι αυτοί ιδιαίτεροι, πειστικοί, καλογραμμένοι και σε κάνουν να νοιάζεσαι γι' αυτούς και για το τι θα τους συμβεί, είτε πρόκειται για θεούς είτε για απλούς θνητούς. Οι villains είναι τρομακτικοί και η Blake για μία ακόμη φορά αρνείται να θυσιάσει το αίμα και το gore στο βωμό της πολύτιμης εφηβείας. Αντιθέτως, τα προσφέρει απλόχερα. 

Από την άλλη, παρότι τα στοιχεία αυτά υπάρχουν, όπως και στο Anna Dressed in Blood, περιγράφονται ως δεδομένα, χωρίς να αναλώνεται υπερβολικά και να προκαλεί αηδία αλλά και χωρίς να τα προσπερνάει αδιάφορα. Η Kendare Blake ξέρει να γράφει και, εν προκειμένω, είναι στο στοιχείο της. Φυσικά και υπάρχουν αποκλίσεις από τη μυθολογία, αλλά πρώτον, είναι προφανές πως μελέτησε πριν κάνει τις αλλαγές της και όσες έκανε τις έκανε με σεβασμό και δεύτερον, βγάζουν νόημα και το κάνουν ενδιαφέρον ακόμη και για έναν αναγνώστη που την κατέχει καλά. Όντας τέτοια αναγνώστρια, μπορώ να πω πως δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή και το βιβλίο κυριολεκτικά το κατάπια. [Σ.τ.Σ. Το θεωρώ τελείως περιττό να αναφέρω πόσο βλακώδες είναι κάποιος να περιμένει να μάθει για την ελληνική μυθολογία από ένα μυθιστόρημα γραμμένο στην Αμερική, χιλιάδες χρόνια μετά. Αν θέλει να μάθει για την ελληνική μυθολογία, βιβλία υπάρχουν άπειρα, ειδικά γι' αυτό, η λογοτεχνία έχει άλλο σκοπό.]

Σαν πρώτο μέρος μιας τριλογίας, το Antigoddess λειτουργεί άψογα. Σχεδόν με κάνει να θέλω να το στείλω δώρο σε μερικούς δημιουργούς με την υποσημείωση "ορίστε, έτσι γίνεται το σωστό story crafting". Πώς θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι ένα ιδανικό πρώτο μέρος τριλογίας; Πρέπει να κλείνει κάποια από τα ζητήματα που ανοίγει. Πρέπει να ανοίγει καινούριες προοπτικές. Πρέπει να έχει κορύφωση. Πρέπει να σε κάνει να ανυπομονείς για τη συνέχεια. Όλα αυτά το Antigoddess τα προσφέρει - κι ακόμη περισσότερα. Η πλοκή του διαθέτει αρχή, μέση, τέλος. Παίζει όμορφα με τη μοίρα, κεντρικό στοιχείο της ελληνικής μυθολογίας έτσι κι αλλιώς, και χειρίζεται με ενδιαφέροντα τρόπο το ζήτημα της ύβρεως. Αυτή τη φορά είναι οι θεοί που τιμωρούνται για την αλαζονεία τους, όχι οι άνθρωποι, κι αυτό είναι κάτι που θέλω πολύ να δω πώς θα εξελιχθεί στην πορεία της τριλογίας. 

Η γενική εντύπωση που μου άφησε το Antigoddess είναι πάρα πολύ καλή και με κάνει να θέλω να κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο χθες. Ιδανικά, θα ήθελα πάρα πολύ να δω την Kendare Blake να δοκιμάζει τις δυνάμεις της σε κάτι ενήλικο στο μέλλον γιατί πιστεύω πως έχει όλα τα προσόντα να μας καταπλήξει. Ωστόσο, ακόμη και με την ταμπέλα του "εφηβικού μυθιστορήματος", τα βιβλία της ξεχωρίζουν. Είναι ιδιαίτερα, είναι σκοτεινά, είναι αμείλικτα και έχουν πράγματα να πουν. Να σημειώσω εδώ πως, έχοντας διαβάσει το Anna Dressed in Blood, ήξερα πολύ καλά πως έχω να κάνω με μια συγγραφέα που δεν διστάζει να σκοτώσει χαρακτήρες αν εξυπηρετεί την ιστορία κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έχοντας μέσα στους βασικούς ήρωες τουλάχιστον δύο που είναι ήδη στο χείλος του θανάτου -επειδή, όπως είπαμε, οι θεοί πεθαίνουν, η γνώση αυτή σε κάνει πραγματικά να φοβάσαι. Πραγματικά, σε ολόκληρο σχεδόν το βιβλίο είχα την αγωνία ότι, στην επόμενη σελίδα που θα γυρίσω, ο χαρακτήρας που λάτρεψα μπορεί να πεθάνει κι αυτό προσέθεσε πολύ στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να δημιουργήσει η συγγραφέας. 

Το δεύτερο βιβλίο, με τίτλο Aristeia, θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2014. Μέχρι τότε, υπομονή.