Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Bookίτσες #5 - Terry Pratchett's Witches

Με τον Terry Pratchett η επαφή μου ήταν πολύ περιορισμένη μέχρι σχετικά πρόσφατα. Είχα διαβάσει παλιότερα το Good Omens που έχουν γράψει μαζί με τον αγαπημένο Neil Gaiman και κατά το φθινόπωρο ή το καλοκαίρι του '14 διάβασα και το Nation, το οποίο όμως δεν ανήκει στο σύμπαν του Discworld. Είχα προσπαθήσει στο παρελθόν να διαβάσω το Colour of Magic περισσότερες από μία φορές, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να περάσω τις πρώτες 30 σελίδες και απογοητεύτηκα, πεπεισμένη ότι, μάλλον, το Discworld ήταν για άλλο κόσμο και όχι για μένα. Μέχρι που έπιασα τη σειρά με τις μάγισσες (από το ίδιο σύμπαν) και αλλαξοπίστησα και τώρα πίνω νερό στο όνομα του αξιαγάπητου και ευφυέστατου κυρίου Pratchett. 


Equal Rites
Οι περιπέτειες των μαγισσών, λοιπόν, ξεκινούν με το Equal Rites, το οποίο, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, καταπιάνεται με τα ισότιμα δικαιώματα στη μαγεία. Όλοι στο Discworld ξέρουν ότι μόνο οι άντρες γίνονται μάγοι και πάνε στην Ankh-Morpok για να σπουδάσουν μαγεία, όπως και μόνο οι γυναίκες γίνονται μάγισσες. Μόνο που εξαιτίας ενός ατυχήματος, η Eskarina Smith γεννιέται μάγος. Ευτυχώς, έχει τη φοβερή και τρομερή Granny Weatherwax στο πλευρό της, η οποία προσπαθεί να της μάθει πώς να είναι μια σωστή μάγισσα (με τα βοτάνια, τα γιατροσόφια, τα ζώα και το headology της). Μόνο που η Esk δεν θέλει να είναι μάγισσα, θέλει να είναι μάγος. Ή, μάλλον, θέλει να είναι και μάγος και μάγισσα. Όταν αρχίζει να γίνεται προφανές ότι το κορίτσι πρέπει να εκπαιδευτεί, η Granny Weatherwax αποφασίζει να τη συνοδεύσει μέχρι την Ankh-Morpok και, από εκεί και πέρα, έχουμε άφθονο γέλιο και διασκέδαση. 


Wyrd Sisters
Στο δεύτερο βιβλίο συναντάμε για δεύτερη φορά τη Granny Weatherwax - που είναι και η άτυπη πρωταγωνίστρια αυτής της σειράς, μόνο που αυτή τη φορά της κάνουν παρέα κι άλλες δύο μάγισσες: η ηλικιωμένη και ολίγον νυμφομανής Nanny Ogg και η νεαρή και ολίγον αλλοπαρμένη Magrat Garlick. Όλα αρχίζουν με τη δολοφονία του Βασιλιά και την άνοδο του δολοφόνου του στο θρόνο. Ο λαός τον μισεί, ο ίδιος είναι παρανοϊκός, η γυναίκα του είναι φρικτή και το σχέδιο το οποίο καταστρώνουν προκειμένου να γίνουν δημοφιλείς περιλαμβάνει ένα θίασο ηθοποιών κι ένα θεατρικό έργο που κατηγορεί τις μάγισσες για όλα. Πέραν τούτου, υπάρχει ένα χαμένο στέμμα, ένας ή περισσότεροι χαμένοι διάδοχοι, ένας εκπληκτικός θεατρικός συγγραφέας, ένας νεαρός ηθοποιός με το χάρισμα να κάνει όσους τον ακούν να τον λατρεύουν και μια χώρα την οποία οι τρεις, συμπαθέστατες κατά τα άλλα, μάγισσες, έβγαλαν έξω από το χρόνο.


Witches Abroad
Στο Witches Abroad, μια καλή νεράιδα πεθαίνει και κληροδοτεί το πιο πολύτιμό της απόκτημα στη Magrat Garlick, με την αποστολή να σταματήσει τη φτωχή Emberella, μια υπηρέτρια από μια μακρινή πόλη, να παντρευτεί τον πρίγκιπα. Επίσης, την ξορκίζει να μην αφήσει για κανένα λόγο τη Granny Weatherwax και τη Nanny Ogg να πάνε μαζί της. Όπως είναι επόμενο, λοιπόν, οι δυο γριές μάγισσες επιμένουν να τη συνοδεύσουν και οι τρεις ηρωίδες μας ξεκινούν για ένα μακρινό ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου κάνουν άνω-κάτω οποιαδήποτε πόλη από την οποία περνάνε. Καλές νεράιδες, καλύτερες νεράιδες, παραμύθια, γάτες που γίνονται άνθρωποι και άνθρωποι που γίνονται κολοκύθες, ο καλύτερος εραστής του κόσμου (ή, μάλλον, ο δεύτερος καλύτερος), βουντού, βάλτοι και κάθε λογής παράνοια που μπορεί κανείς να σκεφτεί, βρίσκονται όλα σ' αυτό το βιβλίο. 


Lords and Ladies
Τα ξωτικά επιστρέφουν και, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά. Με τη βοήθεια μιας παρέας νεαρών κοριτσιών που παίζουν με μαγεία την οποία δεν κατανοούν, τα αρχαία και απάνθρωπα αυτά πλάσματα προσπαθούν να βρουν δίοδο προς τον κόσμο του Discworld. Απέναντί τους στέκονται μόνο οι αγαπημένες μας μάγισσες, Granny Weatherax, Nanny Ogg και Magrat Garlick. Άνισο βιβλίο αυτό, με εξαιρετική αρχή, εξαιρετικό τέλος αλλά μια μικρή κοιλιά κάπου στη μέση. Ένα ολόκληρο subplot θα μπορούσε να λείπει και το βιβλίο όχι απλά δεν θα έχανε, αλλά θα ήταν και καλύτερο. Παρόλα αυτά, το γνώριμο χιούμορ του Pratchett και οι φανταστικοί χαρακτήρες του αποζημιώνουν και με το παραπάνω για οποιαδήποτε ελαττώματα μπορεί να έχει το Lords and Ladies


Maskerade
Στο Maskerade έχουμε και την πρώτη μας νέα προσθήκη στον κύκλο των μαγισσών, τη νεαρή Agnes Nitt που συναντήσαμε για πρώτη φορά στο Lords and Ladies. Βασισμένο στο Φάντασμα της Όπερας, αυτό το βιβλίο ήταν ένα από τα αγαπημένα μου της σειράς για διάφορους λόγους. Πρώτον, η Agnes είναι τρομερά ενδιαφέρων χαρακτήρας, σε αντίθεση με τη Magrat Garlick που έμεινε, σε μεγάλο βαθμό, ανεκμετάλλευτη. Δεύτερον, είναι ίσως το μυθιστόρημα που διαθέτει την περισσότερη πλοκή σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο των μαγισσών. Τρίτον, είναι τόσο μα τόσο ξεκαρδιστικό. Ο τρόπος με τον οποίο σατιρίζει ολόκληρη τη βιομηχανία του θεάματος, από τους συντελεστές της μέχρι τους θεατές της κι από το πώς η εμφάνιση έχει μεγαλύτερη σημασία από το ταλέντο μέχρι το πώς αναλαμβάνουν ως παραγωγοί άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από τέχνη, αλλά έχουν απλά τα λεφτά, είναι τόσο μα τόσο ακριβής και ρεαλιστικός που, καμιά φορά, σχεδόν ξεχνάς ότι διαβάζει βιβλίο φαντασίας. 


Carpe Jugulum
Άδραξε τη σφαγίτιδα σημαίνει ο τίτλος του έκτου (μέχρι στιγμής) βιβλίου με τις μάγισσες και, προφανώς, διαθέτει βρικόλακες. Είχα και με αυτό τα ίδια θέματα που είχα και με το Lords and Ladies παραπάνω: πολύ δυνατή αρχή, πολύ δυνατό τέλος, κάπως αδύναμη μέση, ένα subplot παραπάνω απ' ό,τι χρειαζόταν. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται αυτή τη φορά ο χαρακτήρας της Perdita σε σχέση με την Agnes Nitt διαφέρει αρκετά από το προηγούμενο βιβλίο κι αυτό με ξένισε κάπως στην αρχή. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το βιβλίο μου άρεσε και το απόλαυσα, αν και λίγο με κούρασε σε ορισμένα σημεία. Οι χαρακτήρες ήταν απολαυστικοί και το χιούμορ έξυπνο, ως συνήθως, και η ιδέα των βρικολάκων που χρησιμοποιούν την ψυχολογία και τη συμπεριφορική θεραπεία για να ξεπεράσουν τις φοβίες τους μου φάνηκε ευφυέστατη. 


Συνολικά, μπορώ να πω πως μου άρεσαν πολύ και τα έξι βιβλία και τα διάβασα -κυριολεκτικά- μονορούφι. Γνωρίζω πως στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα δύο πρώτα από τη συγκεκριμένη σειρά με τίτλους Νευρικές Μάγισσες και Οι Στρίγκλες, αντίστοιχα, κι έχω ακούσει πως οι μεταφράσεις είναι καλές. Παρόλα αυτά, προσωπικά πάντα συνιστώ την πρωτότυπη γλώσσα και ειδικά στο χιούμορ, το οποίο είναι συνήθως και δύσκολο να αποδοθεί. Διασκεδαστικότατα βιβλία, αν και νομίζω ότι κάποιος που έχει διαβάσει λογοτεχνία φαντασίας και μπορεί να κατανοήσει καλύτερα τα tropes που σατιρίζει ο Pratchett θα τα απολαύσει περισσότερο από κάποιον που τώρα ξεκινάει να ασχολείται με το είδος. 

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Neil Gaiman - Trigger Warning

Όταν η υποφαινόμενη μιλάει για οτιδήποτε έχει έστω και αμυδρή σχέση με τον Neil Gaiman, φωτίζεται το πρόσωπό της, η φωνή της αποκτά άλλο τόνο, τα μάτια της λάμπουν και, γενικά, μοιάζει άλλος άνθρωπος. Δεν ευθύνεται, βέβαια, η ίδια γι' αυτό, αλλά εκείνος ο αναμαλλιασμένος, Βρετανός κύριος που γράφει εξαίσιες ιστορίες χρησιμοποιώντας εξαίσιες λέξεις και δημιουργώντας εξαίσια λογοτεχνία. Το περσινό Ocean at the End of the Lane -τεχνικά προπέρσινο, αλλά στην πραγματικότητα έχει περάσει μόλις ενάμισης χρόνος- ήταν ένα από τα αγαπημένα της βιβλία των τελευταίων ετών. Είχαν περάσει επτά χρόνια, τότε, από το τελευταίο του μυθιστόρημα για ενήλικες. Έχουν περάσει εννιά από την τελευταία του συλλογή διηγημάτων. Η υποφαινόμενη βιβλιοσκώληξ λίγα πράγματα μπορεί να φανταστεί καλύτερα από δύο βιβλία του Neil Gaiman μέσα σε ενάμιση χρόνο και περιλαμβάνουν όλα σοκολάτα. 

Trigger warning, όπως εξηγεί και ο Gaiman στην εισαγωγή του - την οποία, φυσικά, πρέπει να διαβάσετε γιατί οι εισαγωγές του Gaiman αξίζουν πολύ από μόνες τους, είναι μια φράση στην αρχή ενός κειμένου, η οποία προειδοποιεί για περιεχόμενο το οποίο μπορεί να ενοχλήσει συγκεκριμένους αναγνώστες. Είναι η τρίτη συλλογή του συγγραφέα και, όπως και οι προηγούμενες, επεξηγείται ως ένα βαθμό από τον τίτλο και τον υπότιτλό της. (Smoke and Mirrors: Short Fictions and Illusions, Fragile Things: Short Fictions and Wonders και, τώρα, Trigger Warning: Short Fictions and Disturbances). Να διαβάσετε, λοιπόν, την εισαγωγή και μετά να προχωρήσετε στο κυρίως πιάτο, που είναι οι ιστορίες. 

Making a Chair

Πιο πολύ ποίημα παρά ιστορία, αφηγείται ένα απόγευμα που ο συγγραφέας προσπαθούσε να γράψει αλλά δεν τα κατάφερνε και κατέληξε να φτιάχνει μια καρέκλα. Κλασικό μοτίβο του Gaiman το να ξεκινάει τις συλλογές του απρόσμενα, μπαίνοντας σ' αυτήν την ιστοριούλα ήδη φτιαγμένος απ' την εισαγωγή που διάβασες, την απολαμβάνεις πολύ. 


A Lunar Labyrinth

Ένας άντρας που αναζητά τα πιο παράξενα αξιοθέατα και ο οδηγός του μπαίνουν ένα βράδυ με πανσέληνο σ' ένα λαβύρινθο. Κι οι δυο τους σκοπεύουν να επιστρέψουν μόνοι. Αφιερωμένο στον Gene Wolfe, το A Lunar Labyrinth είναι ένα λυρικό και φιλοσοφικό διήγημα όπου κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές δεν είναι καλός. 


The Thing About Cassandra

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες και τόσο μα τόσο Gaiman. Ένας άντρας συναντά ξανά την πρώτη του κοπέλα, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: η κοπέλα αυτή ήταν φανταστική. Παράξενο και ιδιαίτερο, με τον τρόπο που μόνο ο Neil μπορεί να γράψει μια τέτοια ιστορία. Νομίζω πως αυτό ήταν το σημείο στο οποίο άρχισα για τα καλά να μπαίνω στο πνεύμα της συλλογής.


Down to a Sunless Sea

Μικρή ιστορία για ένα βροχερό απόγευμα όπου μια τυχαία γυναίκα μοιράζεται την ιστορία της με τον πρωταγωνιστή: την ιστορία του πώς ο γιος της έφυγε στη θάλασσα και δεν ξαναγύρισε και πώς κουβαλάει ένα κόκαλό του πάνω της. Μάλλον θα την προτιμούσα μεγαλύτερη, όμως κι έτσι μου άρεσε.


The Truth is a Cave in the Black Mountains

Την ιστορία αυτή ήταν η τρίτη φορά που τη διάβασα και τη διάβασα και πάλι ολόκληρη, χωρίς να βαρεθώ ή να πηδήξω έστω μια φράση. Επίσης από τις αγαπημένες μου. Ένας νάνος και ο οδηγός του ξεκινούν για μια σπηλιά στα Μαύρα Βουνά, όπου υπάρχει ένας καταραμένος θησαυρός. Μόνο που δεν είναι όλα όπως φαίνονται κι οι προφητείες της γριάς που συναντούν στο δρόμο θα βγουν αληθινές με τους πιο απρόσμενους τρόπους. Εξαιρετικό διήγημα.


My Last Landlady

Παρόλο που το Brighton που περιγράφει ο Gaiman εδώ δεν είναι αυτό στο οποίο έζησα εγώ, μπορούσα να φανταστώ ακριβώς το μέρος όπου θα λάμβανε χώρα η ιστορία, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Τώρα, δεν θέλω να πω τίποτα για την υπόθεση γιατί θα σας το χαλάσω, αλλά ο τίτλος είναι πολύ επεξηγηματικός, πιστέψτε με.


Adventure Story

Τον αγαπώ τον Gaiman όταν κάνει κάτι τέτοια, τελείως meta πράγματα. Εδώ βλέπουμε πώς διαφέρουν οι οπτικές των ανθρώπων σχετικά με το τι μπορεί να είναι "περιπέτεια" και τι όχι. Έχουμε από τη μία τη μαμά κι από την άλλη το γιο και, κάπου στη μέση, ίσως ένα μαγικό αντικείμενο. Ίσως και όχι.


Orange

Η πιο πειραματική ιστορία της συλλογής, είναι γραμμένη σε μορφή ερωτηματολογίου κι έχει εξωγήινους. Έχει πολλή πλάκα και, βασικά, νομίζω ότι εκεί αποσκοπούσε κιόλας, όμως λειτουργεί άνετα ως απόδειξη της θεωρίας πως ένας καλός συγγραφέας μπορεί να γράψει μέχρι και ετικέτα απορρυπαντικού καλά. 


A Calendar of Tales

Μια ιστορία για κάθε μήνα. Κι αυτή ήταν μέσα στις αγαπημένες μου. Ουσιαστικά πρόκειται για πολύ σύντομες βινιέτες, που συνδέονται μέσω του θέματος του ημερολογίου. Ήταν ένα διαδραστικό project που έγραψε ο Gaiman με τη βοήθεια αναγνωστών του στο Twitter. 


The Case of Death and Honey

Ο Gaiman έχει γράψει κι άλλη ιστορία για το Sherlock Holmes, το A Study in Emerald, στο Smoke and Mirrors. Εδώ ο Mycroft πεθαίνει και αναθέτει στον αδερφό του να επιλύσει το μυστήριο του θανάτου του. Ο Sherlock το κάνει γιατί, φυσικά, δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πρόκληση. Πολύ ωραία ιστορία κι αυτή. 


The Man Who Forgot Ray Bradbury

Το να έχεις έναν αγαπημένο σου συγγραφέα να γράφει για έναν άλλον αγαπημένο σου συγγραφέα είναι, νομίζω, το υγρό όνειρο κάθε αναγνώστη. Την ιστορία τη διάβασα κι έκλαιγα με λυγμούς. Δεν ξέρω αν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα σε μη οπαδούς του Bradbury, όμως είναι αριστούργημα έτσι κι αλλιώς και το τέλος, όπως και η σύλληψή της, είναι συγκλονιστικά.


Jerusalem

Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε σύνδρομο της Ιερουσαλήμ, αλλά απ' ό,τι φαίνεται έτσι είναι. Ζευγάρι επισκέπτεται την πόλη του τίτλου και μαθαίνει για την περίεργη νόσο. 


Click-clak the Rattlebag

Ετούτο εδώ είδα τον Neil Gaiman να το διαβάζει ζωντανά σε μια εκδήλωση στο Λονδίνο πριν δυο χρόνια. Είναι σπουδαία ιστορία για Halloween. Μυστήρια και παράξενη και τρομακτική ακριβώς όσο πρέπει, με απίστευτα δοσμένη ατμόσφαιρα και ανατριχιαστικό τέλος.


An Invocation of Incuriosity 

Μια ιστορία στο σύμπαν της Ετοιμοθάνατης Γης του Jack Vance, με έναν πατέρα κι ένα γιο που ζουν μαζί σ' ένα καλύβι στο τέλος του χρόνου. Απίστευτο διήγημα, υπέροχο πραγματικά. Έχει χιούμορ αλλά σ' αφήνει τελικά με μια γλυκόπικρη αίσθηση. 


And Weep, Like Alexander

Ο πρωταγωνιστής μας συναντά σε μια παμπ έναν ξε-εφευρέτη. Ιδιαίτερη ιστορία με πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Αγάπησα τον τίτλο και το νόημά του.


Nothing o' Clock

Να και μία για τους οπαδού του Doctor Who. Ο γιατρός και η σύντροφός του ανακαλύπτουν ότι μια περίεργη και επικίνδυνη οντότητα ξέφυγε από τη φυλακή της και απειλεί να καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα.


Diamonds and Pearls: A Fairy Tale

Η γνωστή ιστορία με την καλή αδερφή που απ' το στόμα της πετάγονται διαμάντια και μαργαριτάρια και την κακιά αδερφή που απ' το στόμα της πετάγονται φίδια και βάτραχοι παίρνει μια πιο σκοτεινή τροπή στα χέρια του Gaiman.


The Return of the Thin White Duke

Ο Έλρικ του Μελνιμπονέ συναντά τον David Bowie, θα μπορούσε να τιτλοφορείται αυτό το διήγημα. Έχει έναν αέρα παλιού -που όμως έχει γεράσει με χάρη- κι ένα τέλος απρόσμενο. Τη λάτρεψα, ειδικά τη συνομιλία με τη Βασίλισσα και τους γρίφους της. 


Feminine Endings

Ένας καλλιτέχνης του δρόμου που υποδύεται το άγαλμα γράφει ένα ερωτικό γράμμα σε μια κοπέλα. Creepy, stalkerish stuff. 


Observing the Formalities

Ποίημα κι αυτό πιο πολύ, από την πλευρά της κακιάς νεράιδας στην Ωραία Κοιμωμένη. 


The Sleeper and the Spindle

Εξαιρετική ιστορία που μπλέκει τη Χιονάτη και την Ωραία Κοιμωμένη με τρόπο πρωτότυπο και, κατά τόπους, τρομακτικό. Παρόλα αυτά, προτείνω να τη διαβάσετε ως εικονογραφημένο βιβλίο, με τα σχέδια του εκπληκτικού Chris Riddell. 


Witch Work

Το αγαπημένο μου από τα ποιήματα και από τις αγαπημένες μου στιγμές του βιβλίου γενικότερα.


In Relig Odhrain

Ποίημα κι αυτό, που αφηγείται μια ιστορία περίπου σαν το Γεφύρι της Άρτας. 


Black Dog

Ω ναι. Ιστορία με τον Shadow από το American Gods. Πολύ ωραία, πραγματικά, και χορταστική. Απ' ό,τι κατάλαβα από την εισαγωγή, μπορούμε να περιμένουμε κι άλλες ιστορίες με τον συγκεκριμένο πρωταγωνιστή στο μέλλον. Επίσης από τις αγαπημένες μου.


Ο τελικός μου απολογισμός λέει πως το Trigger Warning είναι εξαιρετικό βιβλίο και να φροντίσετε να το διαβάσετε άμεσα. 



Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Epic Reads Tag

Η Έλενα από τις Βιβλίο-Αναλύσεις μας έκανε tag για το Epic Reads something που δεν είμαι σίγουρη γιατί το λένε Epic Reads μιας και οι ερωτήσεις του θα μπορούσαν να κολλάνε σε οποιοδήποτε λογοτεχνικό είδος, επικό ή μη, αλλά εμείς εδώ που είμαστε του Speculative Fiction θα μείνουμε αυστηρά σε αυτό. Για να δούμε τι θα δούμε, λοιπόν.

Ποιο συγγραφέα και ποιο χαρακτήρα βιβλίου θα προσκαλούσες για τσάι; 

Ευκολάκι. Τον αγαπημένο μου Neil Gaiman και τον Mr. Wednesday από το American Gods. Σίγουρα όχι για τσάι, μιας και δεν πίνω, αλλά για μια ζεστή σοκολάτα κάπου. Υποπτεύομαι, βέβαια, πως δεν θα μιλούσα ιδιαίτερα σε μια τέτοια συνάντηση, κυρίως θα άκουγα και θα τσίριζα σαν μικρό κοριτσάκι απ' τη χαρά μου. 

Σε ποιο βιβλίο εύχεσαι να γραφτεί prequel;

Πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή, κυρίως γιατί στα περισσότερα που θα ήθελα έχουν ήδη γραφτεί. Παρόλα αυτά, ένα που μπορώ να σκεφτώ είναι το Tigana του Guy Gavriel Kay. Γενικά, θα ήθελα πολύ να διαβάσω για την περίοδο του πολέμου, κάτι με τον Βάλεντιν για πρωταγωνιστή ίσως. 

Ποιοι δύο χαρακτήρες από διαφορετικά βιβλία πιστεύεις ότι θα ταίριαζαν μαζί; 

Κι αυτό δύσκολο. Επιλέγω να ερμηνεύσω το "μαζί" όχι ως ζευγάρι, αλλά ως χαρακτήρες με ενδιαφέρουσα δυναμική. Επομένως, νομίζω πως κάτι που θα με ενδιέφερε να δω θα ήταν ο Πωλ Ατρείδης από το Dune του Frank Herbert με τον Radovan του Dave Gross. Γενικά πιστεύω πως οι ετερόκλητοι χαρακτήρες δημιουργούν πολύ ωραίες ομάδες κι αυτοί οι δύο είναι τρομερά διαφορετικοί. 

Αν πετύχαινες τυχαία τον αγαπημένο σου συγγραφέα στο μετρό, ποια είναι η μία πρόταση που θα ξεστόμιζες;  

Δεν τον πέτυχα τυχαία στο μετρό, αλλά όταν είδα το Neil Gaiman από κοντά νομίζω ότι το μόνο  πράγμα που μπορούσα να αρθρώσω ήταν "Hello" πριν μου υπογράψει το βιβλίο και "Thank you so much" αφού το υπέγραψε. Υποθέτοντας, όμως, ότι θα μπορούσα να σχηματίσω κατανοητές προτάσεις, θα του έλεγα ότι κάθε φορά που τον διαβάζω θέλω να σκίσω ό,τι έχω γράψει ποτέ μου. 

Ποιο βιβλίο σε έκανε να αρχίσεις να διαβάζεις; 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία και λάτρευα τις ιστορίες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα συγκεκριμένα, νομίζω πως ήταν τα βιβλία του Μίκαελ Έντε αυτά που με έκαναν πραγματικά να αγαπήσω το διάβασμα: Μόμο, Ιστορία Χωρίς Τέλος, Ο Τζιμ Κνοπφ κι ο Μηχανοδηγός Λουκάς, ο Τζιμ Κνοπφ και το Άγριο Δεκατρία. Και τα παραμύθια του Τριβιζά, σίγουρα. 

Αγαπημένο παιδικό βιβλίο; 

Έχω πάρα πολλά. Μιας και είπα ότι θα κρατήσω μόνο βιβλία Speculative Fiction, όμως, θα πάρω τη σειρά του Μικρού Βρικόλακα. 

Σε ποιο δυστοπικό μέλλον από αυτά που έχεις διαβάσει θα επέλεγες να ζήσεις; 

Εντάξει, νομίζω πως αν επέλεγα να ζήσω σε κάποιο από τα δυστοπικά μέλλοντα για τα οποία έχω διαβάσει, ο συγγραφέας κάτι δεν θα είχε κάνει σωστά. 

Πιο epic ανάγνωσμα; 

Χμ. Εννοούμε, δηλαδή, πιο επικό από οποιοδήποτε άλλο, πιο πορωτικό, πιο "με κάνει να σηκώνομαι όρθια και να ουρλιάζω όταν δεν είμαι μαζεμένη στη γωνία μου να κλαίω σαν παιδάκι"; Θα πάρω το Υφαντό της Φιόναβαρ, πάλι από Guy Gavriel Kay. 

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Blog-ο βραβεία 2014

Για δεύτερη χρονιά, το Καλειδοσκόπιο βρέθηκε στη λίστα με τα αγαπημένα βιβλιοblogs της Έλενας και την ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Θα κλέψω, βέβαια, λίγο στους κανόνες γιατί θα απαντήσω μεν στις ερωτήσεις της Έλενας, αλλά δεν θα βραβεύσω κανέναν γιατί -πρέπει να το έχω ξαναπεί αυτό- δεν έχω χρόνο και τα blogs τα οποία διαβάζω σε τακτική βάση είναι τόσο περιορισμένα που ούτε πεντάδα δεν θα γέμιζαν! Ένα από αυτά, όμως, είναι της Ευθυμίας Δεσποτάκη (που είναι και το καλύτερο μέρος για να βρείτε πληροφορίες για οποιοδήποτε σχεδόν ελληνικό βιβλίο κυκλοφορεί στο χώρο του ελληνικού speculative fiction). Πέραν τούτου, τις πληροφορίες μου για τα βιβλία τις παίρνω κυρίως από ιστοσελίδες τις οποίες θα βρείτε linked στο πλάι (κυρίως το Locus Online και το SFX, δηλαδή, που είναι περιοδικά, αν και πολλές φορές παίρνω έμπνευση κι από τις λίστες των βραβείων). Χωρίς άλλη καθυστέρηση, λοιπόν, ας δούμε τις ερωτήσεις. 

1. 3 αγαπημένα σας βιβλία (Που δεν ανήκουν σε σειρά!)

Μιας και έκανα τη λίστα των αγαπημένων μου βιβλίων είδους τις προάλλες, θα γράψω τώρα για τρία αγαπημένα μου βιβλία τα οποία δεν ανήκουν στο χώρο του speculative fiction. Το πρώτο θα ήταν, μάλλον, ο Κόμης Μοντεχρήστος του Αλέξανδρου Δουμά. Είναι μάλλον το βιβλίο που έχω διαβάσει περισσότερες φορές από κάθε άλλο -ιδιαίτερα όσο ήμουν μικρότερη, τώρα έχω χρόνια να το διαβάσω. Ως δεύτερο θα επιλέξω τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι το διάβασα σε κατάλληλη ηλικία, όμως το αγάπησα από την πρώτη του σελίδα μέχρι την τελευταία. Στην τρίτη θέση θα βάλω το Παλάτι του Φεγγαριού του Πολ Όστερ, ως ένα από τα μυθιστορήματα που με έκαναν να αμφισβητήσω πολλά για την μέχρι τότε κοσμοθεωρία μου. 

2. Ένα αγαπημένο σας quote από βιβλίο.

Παρόλο που ως υπογραφή στο mail μου και σε διάφορα sites έχω το εξής από το Interview With The Vampire της Anne Rice: "I'm not the spirit of any age. I am at odds with everything and always have been" γιατί πάντα ένιωθα ότι με εξέφραζε κι αυτό δεν έχει αλλάξει, η πιο αγαπημένη μου ατάκα από βιβλίο προέρχεται από το Fahrenheit 451 του Ray Bradbury και είναι αυτή: 

"Stuff your eyes with wonder. Live as if you'd drop dead in ten seconds. see the world. It's more fantastic than any dream made or paid for in factories". 

3. Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που ακούσατε;

Έπρεπε να σηκωθώ και να ελέγξω το mp3-player μου γι' αυτό, αλλά το τελευταίο τραγούδι που άκουσα -χτες το βράδυ- ήταν το Maria Magdalena της Sandra. Hey, don't judge. 





4. Τι πιστεύει η οικογένεια σας για το Blog σας και γενικά για το blogging;

Δεν νομίζω ότι έχουν κάποια ιδιαίτερη άποψη σχετικά μ' αυτό και δεν τους έχω δώσει και ποτέ τη διεύθυνση για να διαβάσουν το blog μου. 

5. Σας αρέσει η ποίηση; 

Πάρα πολύ. Τη λατρεύω. Αυτό που έχει κολλήσει τελευταία στο μυαλό μου και δεν λέει να φύγει είναι το Desert Places του Robert Frost και, ιδίως, το τελευταίο τετράστιχο: 

They cannot scare me with their empty spaces
Between stars - on stars where no human race is
I have it in me so much nearer home
To scare myself with my own desert places.

6. Ποιος είναι ο άνθρωπος που θαυμάζετε πιο πολύ στην ζωή σας και γιατί; 

Δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω αν ήταν ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολύ, αλλά σίγουρα ήταν ένας άνθρωπος που θαυμάζω εξαιρετικά πάρα πολύ. Ο Paulo Freire ήταν κριτικός παιδαγωγός με σπουδαίο έργο στις χώρες του τρίτου κόσμου, φυλακίστηκε και εξορίστηκε και το Pedagogy of the Oppressed είναι ένα σπουδαίο βιβλίο που θα έπρεπε να διαβάσει οποιοσδήποτε -και ειδικά αν σκοπεύει να γίνει εκπαιδευτικός. 

7. Τι σας κάνει να γελάτε δυνατά και με την καρδιά σας;

Οι Monty Python κι οι άνθρωποι που αγαπώ, όχι απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά. 

8. Η Αγαπημένη σας ταινία για το 2014; 

Δεν είδα και πάρα πολλές, αλλά μάλλον το Gone Girl του David Fincher. 

9. Πόσα βιβλία διαβάσατε μέσα στο 2014; 

To Goodreads λέει 66, αλλά αυτό είναι μαζί με comics. Γενικά για κάποιο διάστημα δεν διάβαζα σχεδόν καθόλου. Μέχρι πρόσφατα πίστευα μόνο στο writer's block, αλλά τώρα ξέρω πως υπάρχει και το reader's block. 

10. Ποιος τηλεοπτικός ήρωας θα θέλατε να είστε; 

Η πολύ βαθυστόχαστη απάντησή μου είναι: ο Elijah από το The Originals γιατί τα σπάει. 

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Κωνσταντίνος Κέλλης - Νεκρή Γραμμή

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που έγραφα για το πρώτο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κέλλη, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Το Φως Μέσα Μου. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του -και πρώτο του μυθιστόρημα, η Νεκρή Γραμμή. Ξεκινώντας από κάποια πιο επιφανειακά ίσως, αλλά πολύ ουσιαστικά θέματα, θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής δύο πράγματα: πρώτον, την ποιότητα της έκδοσης, με το εξώφυλλο να είναι μοντέρνο και πλήρως αντιπροσωπευτικό του βιβλίου από τη μία και αρκετά γενικό ώστε και να μην προδίδει στοιχεία της πλοκής και να είναι προσιτό στο ευρύ κοινό από την άλλη και, δεύτερον, το γεγονός ότι στα μεγάλα βιβλιοπωλεία όπου έτυχε να το δω ήταν πάντα εύκολα προσβάσιμο και πολύ φανερά τοποθετημένο στις νέες κυκλοφορίες και σε ράφια τα οποία δεν θα κοιτάξουν μόνο οι φανατικοί οπαδοί του τρόμου, αλλά οι πάντες. Ειδικά αυτό το τελευταίο με χαροποιεί ιδιαίτερα διότι δείχνει μια σωστή προώθηση από την πλευρά τόσο του εκδοτικού όσο και των εκάστοτε βιβλιοπωλείων που δεν το έχουν καταχωνιασμένο κάπου, όπως συχνά γίνεται με την ελληνική λογοτεχνία είδους. Για πάμε να δούμε, όμως, πιο αναλυτικά και τα του βιβλίου.

Ο Σταμάτης Κόκκινος είναι πρώην αστυνομικός και βασανίζεται από τύψεις για το θάνατο της γυναίκας της ζωής του. Ο Ιεροκλής είναι ιδιωτικός ερευνητής και το σπασμένο τηλέφωνο που έχει στο βάθος της αποθήκης του χτυπάει καμιά φορά τα βράδια, παρόλο που δεν είναι συνδεδεμένο πουθενά. Η Ράνια είναι ζωγράφος που βρίσκει την έμπνευσή της σε εφιάλτες δικούς της και ξένους. Όταν ο Ιεροκλής προσεγγίζει το Σταμάτη για να συνεργαστούν, οι ζωές των τριών τους θα μπλεχτούν σε μια ιστορία θανάτου, οικογενειακών μυστικών, εκδίκησης και φαντασμάτων. Η Νεκρή Γραμμή είναι ένα βιβλίο μεταφυσικού τρόμου που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη κι είναι γεμάτο βία, ερωτισμό, αίμα και σκοτάδι.

Διάβασα πολλά πράγματα γι' αυτό το βιβλίο πριν το πιάσω στα χέρια μου και με τα περισσότερα απ' αυτά συμφωνώ. Υπάρχει, όμως, ένα στο οποίο θα σταθώ και με το οποίο διαφωνώ κάθετα. Σχετίζεται με το κατά πόσον η Νεκρή Γραμμή διαθέτει στοιχεία νουάρ μυθιστορήματος. Καταρχήν, να κάνουμε ένα σύντομο σημειολογικό διαχωρισμό: υπάρχει το harboiled fiction και υπάρχει και το noir fiction. Αυτά τα δύο σχετίζονται πολύ μεταξύ τους, με τη διαφορά ότι στο noir fiction ο πρωταγωνιστής δεν είναι ντετέκτιβ (όπως στο hardboiled fiction) αλλά κάποιος ο οποίος προσεγγίζει την -αστυνομική- υπόθεση από διαφορετική πλευρά: μπορεί να είναι θύμα, θύτης ή ύποπτος. Τα κοινά σημεία που έχουν και τα δύο είδη, βέβαια, είναι ότι αγγίζουν ζητήματα σχετικά με τον υπόκοσμο, το οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά σε διάφορα επίπεδα (των πολιτικών, των αστυνομικών, του Τύπου κτλ.). Η Νεκρή Γραμμή δεν αγγίζει τίποτε από όλα αυτά και, παρόλο που υπάρχει μυστήριο, το βιβλίο είναι ξεκάθαρα τρόμου. Το να χαρακτηρίζεται ως κάτι λιγότερο από αυτό μειώνει τόσο το ίδιο το έργο -γιατί υπονοεί πως χρειάζεται να πλασαριστεί ως κάτι άλλο από αυτό που είναι προκειμένου να πουλήσει- όσο και τον αναγνώστη που έχει έστω μισή ιδέα από αστυνομική λογοτεχνία. 

Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, τρισδιάστατοι και πειστικοί, παρότι είναι αρκετά αρχετυπικοί στο σύνολό τους. Έχουμε, δηλαδή, τον κατεστραμμένο από τις τύψεις, νεαρό πρωταγωνιστή με τον οποίο θα ταυτιστεί ο αναγνώστης, έχουμε τον κυνικό μπάσταρδο, μεγαλύτερο σε ηλικία ντετέκτιβ που θα τον τραβήξει από το βούρκο με πολλές δόσεις χιούμορ και tough love κι έχουμε και την γκοθού, αμφιφυλόφιλη καλλιτέχνιδα με daddy issues. Αλλά δουλεύει. Οι διάλογοί τους είναι ρεαλιστικοί, το χιούμορ είναι πολύ καλογραμμένο και παρόλο που δεν υπήρχε πουθενά ένας ήρωας που να με κάνει να τον αγαπήσω, ομολογώ πως, με τον τρόπο τους, μου ήταν όλοι συμπαθείς. 

Η πλοκή είναι καλή, ρέει σωστά, είναι καλά δομημένη και μεταβαίνει αποτελεσματικά από το παρόν στο παρελθόν κι από τον πραγματικό κόσμο σε αυτόν των ονείρων. Οι εξελίξεις μου φάνηκαν αρκετά προβλέψιμες, σε γενικές γραμμές, αλλά αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Γενικά, η άποψή μου για τις -πολυφορεμένες, πια- ανατροπές είναι η εξής: πάρε μια ιστορία με ανατροπή. Στέκεται χωρίς αυτήν; Εξακολουθεί να είναι καλή ιστορία ακόμη κι αν δεν υπάρχει το στοιχείο του απρόβλεπτου; Τότε έχεις μια ιστορία που αξίζει. Η Νεκρή Γραμμή είναι μια τέτοια ιστορία, με την έννοια πως, ενώ δεν με εξέπληξε απολύτως τίποτα, απόλαυσα τρομερά την ανάγνωσή της παρόλα αυτά κι αυτό στα μάτια μου αξίζει περισσότερο. 

Η γραφή και η ατμόσφαιρα είναι τα μεγαλύτερα συν του βιβλίου, μάλλον. Ο Κωνσταντίνος Κέλλης ξέρει να γράφει και το δείχνει με κάθε του έργο. Ξέρει να στήνει ατμόσφαιρα, ξέρει να κορυφώνει την αγωνία και ξέρει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα μοντέρνα μεν, με μαεστρία δε - κάτι που αρκετές φορές μου έχει λείψει από τον ελληνικό τρόμο. Κάθε πρόταση της Νεκρής Γραμμής σε πείθει πως διαβάζεις ένα μυθιστόρημα γραμμένο από επαγγελματία και όχι ερασιτέχνη και ούτε στιγμή δεν σκέφτεσαι "αυτό είναι ένα καλό βιβλίο τρόμου για τα ελληνικά δεδομένα". Το τελευταίο σκέλος της πρότασης δεν σου περνάει καν από το μυαλό και το μόνο που σου μένει είναι "αυτό είναι ένα καλό βιβλίο τρόμου". Στα θετικά βάζω το πόσο εύκολα διαβάζεται, νομίζω ότι το τέλειωσα, κυριολεκτικά, μέσα σε μια μέρα. Δεν θες να το αφήσεις, σε τραβάει και, επειδή ακριβώς ο βερμπαλισμός και η φανφάρα λείπουν από τη γραφή, δεν σε κουράζει καθόλου. 

Τελικός απολογισμός; Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο μεταφυσικού τρόμου, απολαυστικό, ευκολοδιάβαστο, που πιστεύω ότι θα αρέσει σε κάθε αναγνώστη. 

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

My top 10 Speculative Fiction Books

Δεν τρελαίνομαι με τις λίστες που παρουσιάζουν τα 5, 10, 100 καλύτερα βιβλία για οτιδήποτε, αλλά μου αρέσουν πολύ αυτές που παρουσιάζουν τα 5, 10, 100 αγαπημένα βιβλία κάποιου προσώπου ή κάποιας συγγραφικής ομάδας. Αυτό γιατί δεν συμπαθώ τη φτιαχτή αντικειμενικότητα των πρώτων, αλλά περνάω πολύ καλά με την έκδηλη υποκειμενικότητα των δεύτερων. Τα βιβλία που ακολουθούν, λοιπόν, είναι τα δέκα αγαπημένα μου βιβλία που υπόκεινται σε κάποια από τις κατηγορίες που καλύπτει το Καλειδοσκόπιο.  Υπενθυμίζω, μιλάμε για φανταστικό, επιστημονική φαντασία και τρόμο. Έχω πολλά αγαπημένα βιβλία που δεν ανήκουν σε κάποιο από αυτά τα είδη και γι' αυτό δεν θα τα δείτε εδώ (αλλά, πιθανότατα, θα τα βλέπατε σε κάποια αντίστοιχη λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία ανεξαρτήτως είδους). Επίσης, είμαι βέβαιη πως θα παρατηρήσετε την απουσία κάποιων φαβορί από τη δεκάδα. Κάποια από αυτά λείπουν γιατί δεν τα αγαπώ όσο οι περισσότεροι. Άλλα λείπουν γιατί ολοκληρώθηκαν μετά το θάνατο του συγγραφέα τους. Και άλλα δεν είναι εδώ επειδή απλά η δεκάδα δεν είναι εικοσάδα.  Χωρίς άλλη καθυστέρηση, λοιπόν, πάμε από το τέλος προς την αρχή. 

10. Swords and Deviltry - Fritz Leiber

Tο πρώτο από τα βιβλία της Lankmar, αφηγείται την προέλευση των δύο εμβληματικών χαρακτήρων του Fritz Leiber: του βάρβαρου, Fafhrd, που θέλει να εκπολιτιστεί και του μαθητευόμενου μάγου, Gray Mouser, που μετατρέπεται σε τυχοδιώκτη μετά από μια προδοσία. Το βιβλίο περιέχει τρεις ιστορίες, μία εκ των οποίων είναι το θαυμάσιο και βραβευμένο Ill Met in Lankhmar. O Fritz Leiber ήταν μεγάλος συγγραφέας και οι Fafhrd και Gray Mouser αποτέλεσαν και εξακολουθούν να αποτελούν δύο από τους πλέον γνωστούς ήρωες του sword & sorcery, με τεράστιο αντίκτυπο στη μετέπειτα λογοτεχνία του φανταστικού. 
Γιατί το αγαπώ: Επειδή πέρασα εκπληκτικά με τους πρωταγωνιστές του, τους λάτρεψα, τους ένιωσα αμέσως σαν φίλους μου, έχει υπέροχο χιούμορ αλλά και δράση και ο Fritz Leiber γράφει εξαιρετικά. 


9. Three Hearts and Three Lions - Poul Anderson

Ο Poul Anderson ήταν πολύ σπουδαίος συγγραφέας που άσκησε μεγάλη επιρροή στο χώρο του φανταστικού και της επιστημονικής φαντασίας. Το έτερο fantasy αριστούργημά του, το Broken Sword, υπήρξε η έμπνευση του Moorcock για τη συγγραφή του Elric of Melnibone. Ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται εδώ το Three Hearts and Three Lions και όχι το Broken Sword, όμως, θα εξηγηθεί σε λίγο. Για την ώρα, να πω πως το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από έναν άντρα που μεταφέρεται από το δικό μας κόσμο σε έναν άλλο, εμπνευσμένο από το Carolingian Cycle (το γαλλικό αντίστοιχο του Αρθουριανού μύθου), γνωρίζει παράξενα πλάσματα, πολεμάει, λύνει γρίφους, γίνεται ιππότης και άλλα θαυμάσια πράγματα.
Γιατί το αγαπώ:  Γιατί, αν και το Broken Sword είναι εξαιρετικό και αγαπημένο βιβλίο, ετούτο εδώ μου ανατίναξε τον εγκέφαλο. Ο Anderson εξηγεί μαγικά φαινόμενα μέσω επιστημονικής γνώσης που κατέχει ο ήρωάς του, γράφει θεσπέσια και χρησιμοποιεί τους ήρωες και τη μυθολογία του με τρόπο μοναδικό.


8. Lyonesse - Jack Vance

Άλλο μεγαθήριο του χώρου στην όγδοη θέση, ο πολυγραφότατος και εξαιρετικός Jack Vance, συγγραφέα της Ετοιμοθάνατης Γης (πάνω στην οποία βασίστηκε όλο το σύστημα μαγείας του Dungeons & Dragons). Το Lyonesse του αφηγείται την ιστορία της Suldrun, μιας πριγκίπισσας την οποία ο εθισμένος στην εξουσία πατέρας της κλείνει μέσα στον κήπο της όταν αρνείται να παντρευτεί τον άντρα που διάλεξε για εκείνη. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στη Lyonesse, το ένα από τα επτά ανεξάρτητα νησιά-βασίλεια στα οποία ο πατέρας της Suldrun θέλει να κυριαρχήσει. 
Γιατί το αγαπώ: Γιατί έχει ελάχιστη μαγεία, έχει επηρεάσει πολύ το σύγχρονο fantasy -όποιος το έχει διαβάσει δεν μπορεί να μην εντόπισε τις ομοιότητες με το Song of Ice and Fire του Martin, για παράδειγμα, έχει υπέροχους χαρακτήρες και πολύ ωραία πλοκή κι έχει σήμερα την ίδια δύναμη που είχε τριάντα χρόνια πριν. 


7. Dune - Frank Herbert

Στο νούμερο επτά συναντάμε το πρώτο sci-fi της λίστας. Το Dune είναι το μεγαλύτερο best-seller επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, έχει συγκριθεί με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και πολλοί κριτικοί το θεωρούν το καλύτερο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που έχει γραφτεί. Ο νεαρός ευγενής, Πωλ Ατρείδης, ταξιδεύει με την οικογένειά του στον έρημο πλανήτη Arrakis, έναν από του πιο επιθυμητούς πλανήτες, μιας και παράγει το πολύτιμο melange - που δεν θα σας πω τι είναι και τι κάνει για να μην μπούμε σε spoilers. Το Dune έχει πολιτική ίντριγκα με τους τόνους, έχει φιλοσοφία, περιβαλλοντολογικά ζητήματα, ηθικά διλήμματα, καταπληκτικούς χαρακτήρες και μοναδική κοσμοπλασία. 
Γιατί το αγαπώ: Για όλα αυτά που ανέφερα αλλά και για τον Πωλ Ατρείδη, έναν από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες σε βιβλία - εύκολα θα βρισκόταν σε μια αντίστοιχη δεκάδα για πρωταγωνιστές βιβλίων. 


6. Tigana - Guy Gavriel Kay

Ο Καναδός Guy Gavriel Kay μπορεί να μην έχει να επιδείξει το έργο που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι τέσσερις συγγραφείς αυτής της λίστας, το Tigana του, όμως, το θεωρώ αριστούργημα της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ειλικρινά, δεν θέλω να πω κάτι για την υπόθεση γιατί το παραμικρό κινδυνεύει να προδώσει στοιχεία, παρόλα αυτά, για να σας δώσω μια ιδέα: η Παλάμη κυριαρχείται από δύο μάγους που βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους και μία ομάδα ανθρώπων προσπαθούν να τους ρίξουν και τους δύο και να απελευθερώσουν την Παλάμη απ' αυτούς. Ακούγεται πολύ συνηθισμένο, έτσι δεν είναι; Καμία σχέση. 
Γιατί το αγαπώ: Το Tigana κρύβει μια από τις πιο πρωτότυπες και πιο ευφυείς συλλήψεις που έχω διαβάσει σε βιβλίο φαντασίας, είναι εξαιρετικά γραμμένο, έχει γκρίζους, πολύπλευρους, καλοδουλεμένους χαρακτήρες και είναι επικό, μελαγχολικό και μαύρο ταυτόχρονα.


5. Harry Potter & pretty much everything - J. K. Rowling

Με διαφορά το λιγότερο καλό από όλα της λίστας, το Harry Potter παραμένει η πιο αγαπημένη μου σειρά βιβλίων. Ορφανός πιτσιρικάς μαθαίνει ότι είναι μάγος και οι γονείς του πέθαναν για να τον σώσουν από τον πιο κακό Σκοτεινό Μάγο που υπήρξε ποτέ. Συμβολισμοί για το φασισμό, φιλία, αυτοθυσία, ελευθερία, προκατάληψη και πολλά άλλα θέματα θα βρει κανείς στο Harry Potter, μαζί με καλοστημένους χαρακτήρες, χιούμορ, δράση αλλά και θλίψη. Το μόνο πράγμα που δεν μου άρεσε σ' αυτά τα βιβλία είναι οι τελευταίες 9 σελίδες του Deathly Hallows. Χωρίς πλάκα. Το μόνο
Γιατί τα αγαπώ: Γιατί μεγάλωσα μαζί τους και θεωρώ πως ήδη έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στο είδος και έχουν καταφέρει να γίνουν κλασικά. 



4. Fahrenheit 451 - Ray Bradbury

Καμία έκπληξη εδώ, ο Bradbury είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και το Fahrenheit 451 ένα από τα βιβλία που μου άλλαξαν τη ζωή. Ίσως να θεωρώ το Martian Chronicles καλύτερο βιβλίο, όμως με το Fahrenheit αισθάνομαι ιδιαίτερη προσωπική σύνδεση, γι' αυτό και το επέλεξα, τελικά, για τη λίστα μου. Ο Montag είναι ένας πυροσβέστης που καίει βιβλία - την πηγή κάθε κακού για την ανθρωπότητα του δυστοπικού μέλλοντος που φαντάστηκε ο Bradbury. Μέχρι που αρχίζει να αναθεωρεί και από κυνηγός γίνεται κυνηγημένος. Μικροσκοπικό βιβλίο, αλλά τεράστιο σε αξία και σε σημασία για το είδος.
Γιατί το αγαπώ: Γιατί έχει αξιομνημόνευτες ατάκες σε κάθε σελίδα, χωρίς όμως να χάνει σε τίποτα από τους χαρακτήρες ή την πλοκή. Γιατί ακόμη κι αν όλα τα βιβλία του κόσμου καταστρέφονταν, αν είχαμε αυτό εδώ για να μας θυμίζει για ποιο λόγο τα χρειαζόμαστε, θα ήμασταν εντάξει.


3. American Gods - Neil Gaiman

 Ούτε αυτό είναι έκπληξη, μιας και συνεχίζουμε με τον αγαπημένο μου συγγραφέα και το magnum opus του, το American Gods. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί που με ξέρουν αρχίζουν τώρα να αναρωτιούνται γιατί το American Gods δεν είναι δεύτερο και ποιο βιβλίο μπορεί να το ξεπέρασε, αλλά αυτό θα το δούμε αμέσως παρακάτω. Ο Shadow είναι ένας πρώην κατάδικος που προσλαμβάνεται από τον μυστηριώδη Mr. Wednesday. Και μετά το χάος. Και οι θεοί. Και road trip στην Αμερική. Βαθιά φιλοσοφικό βιβλίο που συνεχίζει με κάποια από τα ζητήματα που ο Gaiman είχε θέσει ήδη από το Sandman ακόμη σε σχέση με τη φύση των ανθρώπων και των θεών. Κέρδισε κάθε βραβείο που μπορούσε να κερδηθεί και κυκλοφορεί πλέον σε extended edition, όπως οι ταινίες. 
Γιατί το αγαπώ: Γιατί Neil Gaiman. 


2. The Neverending Story - Michael Ende

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από την παιδική μου ηλικία, θυμάμαι όμως τον μπαμπά μου να μου διαβάζει την Ιστορία Χωρίς Τέλος. Χρόνια μετά, το ξαναδιάβασα. Το θυμόμουν όλο και το λάτρεψα ξανά από την αρχή. Μέχρι και σήμερα, το θεωρώ ένα από τα καλύτερα βιβλία φαντασίας που έχουν γραφτεί. Ο Μπάστιαν Μπάλταζαρ Μπουκς ανακαλύπτει τυχαία ένα παράξενο βιβλίο και το κλέβει. Στη χώρα της Ονειροφαντασίας, το Τίποτα απειλεί να καταπιεί τα πάντα αν δεν βρεθεί επειγόντως ένα νέο όνομα για την Παιδική Αυτοκράτειρα. Όταν το ξαναδιάβασα, έκλαψα σαν παιδάκι στη σκηνή με τον Ατρέγιου και το άλογο. Ναι, ξέρεις ποια σκηνή λέω. Αυτή.  
Γιατί το αγαπώ: Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω με κάποιον λογικό τρόπο σε αυτό. Το αγαπώ διότι, κυριολεκτικά, με ανέθρεψε. Και γιατί είναι τόσο γεμάτο από θαυμάσια φαντασία που, πραγματικά, λίγα βιβλία μόνο μπορούν να συγκριθούν μαζί του. 


1. Interview With The Vampire - Anne Rice

Τώρα για τη Συνέντευξη τα έχω ξαναγράψει παλιότερα, αλλά πάμε μία πάλι. Το αγαπημένο μου βιβλίο, μπλα μπλα, αυτό που δεν θα του άλλαζα ούτε μια λέξη αν το έγραφα εγώ, μπλα μπλα, απόλυτη ταύτιση με τον κεντρικό χαρακτήρα σε συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου που το διάβασα, μπλα μπλα, η Anne Rice είναι εξαιρετική λογοτέχνης αν όχι πάντα εξαιρετική συγγραφέας, μπλα μπλα, το Interview είναι το καλύτερό της βιβλίο, μπλα μπλα, Νέα Ορλεάνη, βρικόλακες κι όλα τα καλά του κόσμου.
Γιατί το αγαπώ: "You're not the spirit of any time. You are at odds with everything and always have been". Γι' αυτό. 

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Βιβλία για το 2015

Τα βιβλία που ακολουθούν είναι βιβλία που αναμένεται να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2015. Τα περισσότερα από αυτά αποτελούν συνέχειες σειρών τις οποίες ήδη διαβάζω, έχω όμως επιλέξει και κάποια που κέντρισαν την προσοχή μου για άλλους λόγους. Όπως και να 'χει, αυτές είναι μονάχα οι προσωπικές μου επιλογές - εννοείται πως θα κυκλοφορήσουν εκατοντάδες βιβλία μέσα στη χρονιά. 

The Witches of Echo Park - Amber Benson
(06.01.2015)

Την Amber Benson τη γνωρίζω αποκλειστικά από το ρόλο της στο Buffy, the Vampire Slayer και ομολογώ πως αγνοούσα το συγγραφικό της έργο. Έχει γράψει αρκετά urban fantasy βιβλία κι αυτή είναι η καινούρια της σειρά, της οποίας το πρώτο βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις αρχές του χρόνου. Νεαρή κοπέλα μετακομίζει για να φροντίσει την άρρωστη θεία της και ανακαλύπτει πως είναι μάγισσα, έχει ένα φοβερό και τρομερό πεπρωμένο, θα αντιμετωπίσει κινδύνους που απειλούν το μέλλον της μαγείας γενικότερα και άλλα τέτοια που μας αρέσουν στο είδος. 
Σίγουρα θα του δώσω μια ευκαιρία γιατί φαίνεται ενδιαφέρον με μια πρώτη ματιά και γιατί η Benson έχει αποσπάσει γενικά καλές κριτικές με τα προηγούμενα βιβλία της. 


The Whispering Swarm - Michael Moorcock
(13.01.2015)

Εντάξει, γιατί να το κρύψουμε, αυτό το βιβλίο θα είναι, πιθανότατα, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς στο χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού. Το αν θα είναι καλό βιβλίο ή κακό ή μέτριο, αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες ή θα απογοητεύσει θα φανεί με την κυκλοφορία του, βέβαια, όμως παραμένει το πρώτο καινούριο, πρωτότυπο βιβλίο του σπουδαίου Michael Moorcock μετά από μια δεκαετία (λέω πρωτότυπο γιατί νομίζω πως έχει γράψει κάποια βιβλία για το Doctor Who στο ενδιάμεσο). Δέκατος τρίτος αιώνας, Ερρίκος Γ', Αλσατία, απειλές για την ανθρωπότητα και κάτι που έχει να κάνει με το χρόνο -γιατί Moorcock είναι αυτός, μην ξεχνιόμαστε. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να περιμένω από το βιβλίο αυτό, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην το διαβάσω. 


The Darkest Part of The Forest - Holly Black
(13.01.2015)

Το τελευταίο βιβλίο της Holly Black, The Coldest Girl in Coldtown, με είχε απογοητεύσει αλλά η συγγραφέας έχει γράψει πολλαπλάσια βιβλία τα οποία έχω λατρέψει (Modern Fairy Tales Trilogy, Curseworkers Trilogy, The Good Neighbors). Εδώ επιστρέφει στα ξωτικά και στα σκοτεινά παραμύθια, στους παιδικούς εφιάλτες και τα σκοτεινά δάση της πρώιμης συγγραφικής της καριέρας. Εύχομαι να το κάνει καλά, αλλά χωρίς να αναμασά αυτά τα οποία ήδη έχει γράψει. Θα το διαβάσω με επιφύλαξη, το ομολογώ, όμως διατηρώ μια ελπίδα πως το Coldest Girl in Coldtown ήταν απλά μια κακιά στιγμή και πως αυτό το βιβλίο δεν θα είναι μία ακόμη απρόσεχτη αρπαχτή με συναρπαστική αρχή και βαριεστημένη συνέχεια. 


The Originals: The Rise - Julie Plec
(27.01.2015)

Εντάξει, δεν το κρύβω, παράτησα τα βιβλία των Vampire Diaries στο δεύτερο - το οποίο και πέταξα εκνευρισμένη στον τοίχο. Τη σειρά την παράτησα πέρσι, επίσης εκνευρισμένη. Αλλά το Originals είναι μεγάλη αγάπη, ο Elijah είναι ερωτεύσιμος, ο Klaus είναι κι αυτός πολύ ωραίος χαρακτήρας και η Rebekah...ε, και να μην υπήρχε κανείς δεν θα ενδιαφερόταν ιδιαίτερα. Στο βιβλίο αυτό θα δούμε την άφιξη και την εγκατάσταση των τριών αδερφών στη Νέα Ορλεάνη, καθώς καθένας από τους χαρακτήρες είναι...βασικά, ο εαυτός του, όπως τον ξέρουμε από τη σειρά. Χωρίς να μπορώ να εγγυηθώ ότι τα βιβλία θα είναι καλογραμμένα, φυσικά, είμαι βέβαιη πως οι περισσότεροι οπαδοί της σειράς θα ενδιαφερθούν για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, όπως κι εγώ.


Trigger Warning - Neil Gaiman
(03.02.2015)

Για μένα, αυτό είναι μάλλον το βιβλίο που περιμένω περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Ο Neil Gaiman είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, έχω διαβάσει οτιδήποτε έχει γράψει ποτέ του κι έχω ονειρευτεί πάμπολλα πράγματα που δεν έχει γράψει ακόμη - γενικά, είμαι groupie. Το Trigger Warning είναι μια συλλογή διηγημάτων που ελπίζω να ακολουθεί στα βήματα των εξαιρετικών προηγούμενων, Smoke and Mirrors και Fragile Things. Η συλλογή θα περιλαμβάνει μια ιστορία Doctor Who, μια καινούρια ιστορία από το σύμπαν του American Gods, αλλά και μια ιστορία που είχα τη χαρά να ακούσω το Neil Gaiman να διαβάζει ζωντανά σε ένα event όσο ήμουν στην Αγγλία και μου είχε προκαλέσει ρίγη. Προφανώς και έχω πολύ υψηλές προσδοκίες για το βιβλίο αυτό και σκοπεύω να το διαβάσω με το που κυκλοφορήσει. 


Cherry Bomb - Caitlin R. Kiernan
(03.02.2015)

Για τα βιβλία με πρωταγωνίστρια την πρώην πρεζόνι, νυν βρικόλακα-λυκάνθρωπο Quinn έχω ξαναγράψει. Αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα της σειράς και πρέπει να σας πω ότι η Kiernan γράφει urban fantasy διαφορετικά απ' ότι οποιοσδήποτε άλλος συγγραφέας έχω διαβάσει. Οι δρόμοι της είναι πιο σκοτεινοί, τα τέρατά της πιο τρομακτικά, η γλώσσα της πιο βρώμικη, οι ήρωές της πιο γκρίζοι. Πολυβραβευμένη και σημαντική κυρία στο χώρο του τρόμου, κάνει το είδος δικό της και μας δίνει μερικά από τα καλύτερα και πιο πρωτότυπα βιβλία των τελευταίων χρόνων στο urban fantasy. Δεν είναι για όλα τα γούστα -σας προειδοποιώ γι' αυτό. Για τα δικά μου, όμως, είναι σίγουρα, οπότε θα διαβάσω το Cherry Bomb με την ίδια απόλαυση που διάβασα το Blood Oranges και το Red Delicious


The Diabolical Miss Hyde - Viola Carr
(10.02.2015)

Γι' αυτό εδώ το βιβλίο δεν γνωρίζω τίποτα. Ούτε για τη συγγραφέα του, μιας και είναι πρωτοεμφανιζόμενη και δεν έχει εκδώσει τίποτε άλλο. Όμως έχει Βικτωριανό Λονδίνο, έχει την κόρη του Dr. Jekyll να λύνει εγκλήματα και να κυνηγάει εγκληματίες με περίεργα gadgets και παρόλο που έχει ηλεκτρισμό αντί για ατμό, μυρίζει από μακριά steampunk. 
Οπότε θα το πάρω το ρίσκο και θα το δοκιμάσω. Το πολύ-πολύ να είναι κακό, ούτε το πρώτο που θα έχω διαβάσει θα είναι ούτε το τελευταίο σίγουρα. Πάντως πρέπει να πω ότι το εξώφυλλο με παραπέμπει σε χορεύτρια στο Moulin Rouge κι όχι σε ερευνήτρια στην Αγγλία του 19ου αιώνα, αλλά θα δείξει. 


Kin - Lili St. Crow
(03.03.2015)

Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς Tales of Beauty and Madness πήρε το πράσινο φως και θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο. Μετά το Nameless που μας έδωσε μια εναλλακτική εκδοχή της Χιονάτης και το Wayfarer που έκανε το ίδιο με τη Σταχτοπούτα, έχουμε το Kin και...χρειάζεται στ' αλήθεια να σας πω ποιο παραμύθι αφορά; Αυτή εδώ, λοιπόν, είναι η ιστορία της Ruby και διαδραματίζεται στον ίδιο εναλλακτικό, magicpunk κόσμο με τα προηγούμενα δύο βιβλία. 
Στο πρώτο βιβλίο είχα λατρέψει την ηρωίδα και την ιστορία της, αλλά ήθελα να δω περισσότερο τον κόσμο. Στο δεύτερο βιβλίο μου άρεσαν όσα έμαθα για τον κόσμο, αλλά η ηρωίδα μου ήταν αδιάφορη. Αν εδώ πετύχει να δώσει ίση σημασία και στα δύο, η St. Crow θα έχει γράψει ένα εξαίσιο βιβλίο.


Prudence - Gail Carriger
(17.03.2015)

Το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς για ενήλικες της Gail Carriger θα βγει το Μάρτιο, θα διαδραματίζεται στον κόσμο του εξαίσιου και λατρεμένου Parasol Protectorate και θα έχει για πρωταγωνίστρια την κόρη της Alexia Tarabotti. Η υπόθεση έχει τσάι, λυκανθρώπους, ιπτάμενα πλοία και Ινδία. Είμαι απόλυτα βέβαιη πως η Carriger θα έχει γράψει ένα ακόμη βιβλίο γεμάτο χιούμορ, δράση, εξαιρετικούς χαρακτήρες και ενδιαφέρουσες πλοκές και ανυπομονώ να δω τους ήρωες που αγάπησα στο Parasol Protectorate αλλά και το Finishing School να κάνουν την εμφάνισή τους. Γενικά, το περιμένω πώς και πώς και πιστεύω πως η συγγραφέας θα μας δώσει ένα διασκεδαστικότατο μυθιστόρημα, όπως το συνηθίζει. 


Lord of Runes - Dave Gross
(06.06.2015)

Ο πολυαγαπημένος Dave Gross γράφει το πέμπτο βιβλίο με πρωταγωνιστές τον Κόμη Varian Jeggare και το σωματοφύλακά του, Radovan και είμαι τρομερά περίεργη να δω την εξέλιξη των χαρακτήρων μετά τα γεγονότα του King of Chaos. Εδώ θα έχουμε μαγικά βιβλία, σατανικούς νεκρομάντες και, απ' ό,τι βλέπω στο εξώφυλλο, τουλάχιστον ένα δράκο -που αναρωτιέμαι αν είναι ο γνωστός δράκος από το Queen of Thorns ή άλλος.
Μετά το βιβλίο του Neil Gaiman, το Lord of Runes είναι μάλλον το επόμενο που περιμένω με τρομερή ανυπομονησία κι αυτό έχει να κάνει με το πόσο αγαπώ τους χαρακτήρες του Dave Gross και πόσο κοντά μου τους νιώθω. Αλλά και πέρα από αυτό, ο Gross γράφει θαυμάσιο sword and sorcery και οι πρωταγωνιστές του έχουν χαρακτηριστεί δικαίως οι νέοι Fafhrd και Gray Mouser. 


Trailer Park Fae - Lilith Saintcrow
(23.06.2015)

Ομολογώ πως ο τίτλος δεν είναι και το καλύτερό μου. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ οποιονδήποτε γράφει για ξωτικά στο μοντέρνο κόσμο να το κάνει καλύτερα από την Emma Bull στο War for the Oaks ή τη Holly Black. Αλλά η Lilith Saintcrow γράφει καλύτερα όταν γράφει urban fantasy για ενήλικες και, πιστέψτε με, είναι κάτι που ξέρει να κάνει εξαιρετικά καλά. Φτιάχνει εξαίσιους χαρακτήρες, στήνει εντυπωσιακές σκηνές μάχης και περίπλοκες ιστορίες, οι villains της είναι μαγικοί και είναι από τις λίγες συγγραφείς στο χώρο που επιμένουν να γράφουν urban fantasy και όχι paranormal romance το οποίο βαφτίζουν urban fantasy. 
Οπότε να τον βράσω τον τίτλο. Θα το διαβάσω. 


Ungodly - Kendare Blake
(22.09.2015)

Δεν έχουμε ακόμη επίσημο εξώφυλλο για να βάλω, οπότε έβαλα το πρώτο βιβλίο της σειράς. Για να πιάσω και πάλι λίγο τους τίτλους, αναρωτιέμαι γιατί η εκδοτική θεώρησε πως οι τίτλοι των βιβλίων έπρεπε να αλλάξουν. Οι αρχικοί τίτλοι για το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο της σειράς ήταν Aristeia και Fataliste και τους άλλαξαν σε Mortal Gods και Ungodly αντίστοιχα. Ομολογώ πως βρίσκω την επιλογή τους χαζή, δεδομένου ότι άλλαξαν δύο αξιομνημόνευτους, ιδιαίτερους τίτλους για δύο γενικόλογους που τους ξεχνάς την άλλη μέρα. Φυσικά και θα διαβάσω το βιβλίο γιατί θέλω να δω και πώς θα καταλήξει η πλοκή και πώς θα καταλήξει το δίδυμο Αθηνά-Οδυσσέας (που είναι μακράν οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες των βιβλίων). 


Κλείνοντας, να ευχηθώ σε όλους σας να έχετε μια καλή χρονιά, γεμάτη βιβλία και ανάγνωση. Κι αν υπάρχουν βιβλία που περιμένετε εσείς με αγωνία μέσα στο 2015, μη διστάσετε να τα γράψετε στα σχόλια. Καλή χρονιά!