Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Bookίτσες #5 - Terry Pratchett's Witches

Με τον Terry Pratchett η επαφή μου ήταν πολύ περιορισμένη μέχρι σχετικά πρόσφατα. Είχα διαβάσει παλιότερα το Good Omens που έχουν γράψει μαζί με τον αγαπημένο Neil Gaiman και κατά το φθινόπωρο ή το καλοκαίρι του '14 διάβασα και το Nation, το οποίο όμως δεν ανήκει στο σύμπαν του Discworld. Είχα προσπαθήσει στο παρελθόν να διαβάσω το Colour of Magic περισσότερες από μία φορές, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να περάσω τις πρώτες 30 σελίδες και απογοητεύτηκα, πεπεισμένη ότι, μάλλον, το Discworld ήταν για άλλο κόσμο και όχι για μένα. Μέχρι που έπιασα τη σειρά με τις μάγισσες (από το ίδιο σύμπαν) και αλλαξοπίστησα και τώρα πίνω νερό στο όνομα του αξιαγάπητου και ευφυέστατου κυρίου Pratchett. 


Equal Rites
Οι περιπέτειες των μαγισσών, λοιπόν, ξεκινούν με το Equal Rites, το οποίο, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, καταπιάνεται με τα ισότιμα δικαιώματα στη μαγεία. Όλοι στο Discworld ξέρουν ότι μόνο οι άντρες γίνονται μάγοι και πάνε στην Ankh-Morpok για να σπουδάσουν μαγεία, όπως και μόνο οι γυναίκες γίνονται μάγισσες. Μόνο που εξαιτίας ενός ατυχήματος, η Eskarina Smith γεννιέται μάγος. Ευτυχώς, έχει τη φοβερή και τρομερή Granny Weatherwax στο πλευρό της, η οποία προσπαθεί να της μάθει πώς να είναι μια σωστή μάγισσα (με τα βοτάνια, τα γιατροσόφια, τα ζώα και το headology της). Μόνο που η Esk δεν θέλει να είναι μάγισσα, θέλει να είναι μάγος. Ή, μάλλον, θέλει να είναι και μάγος και μάγισσα. Όταν αρχίζει να γίνεται προφανές ότι το κορίτσι πρέπει να εκπαιδευτεί, η Granny Weatherwax αποφασίζει να τη συνοδεύσει μέχρι την Ankh-Morpok και, από εκεί και πέρα, έχουμε άφθονο γέλιο και διασκέδαση. 


Wyrd Sisters
Στο δεύτερο βιβλίο συναντάμε για δεύτερη φορά τη Granny Weatherwax - που είναι και η άτυπη πρωταγωνίστρια αυτής της σειράς, μόνο που αυτή τη φορά της κάνουν παρέα κι άλλες δύο μάγισσες: η ηλικιωμένη και ολίγον νυμφομανής Nanny Ogg και η νεαρή και ολίγον αλλοπαρμένη Magrat Garlick. Όλα αρχίζουν με τη δολοφονία του Βασιλιά και την άνοδο του δολοφόνου του στο θρόνο. Ο λαός τον μισεί, ο ίδιος είναι παρανοϊκός, η γυναίκα του είναι φρικτή και το σχέδιο το οποίο καταστρώνουν προκειμένου να γίνουν δημοφιλείς περιλαμβάνει ένα θίασο ηθοποιών κι ένα θεατρικό έργο που κατηγορεί τις μάγισσες για όλα. Πέραν τούτου, υπάρχει ένα χαμένο στέμμα, ένας ή περισσότεροι χαμένοι διάδοχοι, ένας εκπληκτικός θεατρικός συγγραφέας, ένας νεαρός ηθοποιός με το χάρισμα να κάνει όσους τον ακούν να τον λατρεύουν και μια χώρα την οποία οι τρεις, συμπαθέστατες κατά τα άλλα, μάγισσες, έβγαλαν έξω από το χρόνο.


Witches Abroad
Στο Witches Abroad, μια καλή νεράιδα πεθαίνει και κληροδοτεί το πιο πολύτιμό της απόκτημα στη Magrat Garlick, με την αποστολή να σταματήσει τη φτωχή Emberella, μια υπηρέτρια από μια μακρινή πόλη, να παντρευτεί τον πρίγκιπα. Επίσης, την ξορκίζει να μην αφήσει για κανένα λόγο τη Granny Weatherwax και τη Nanny Ogg να πάνε μαζί της. Όπως είναι επόμενο, λοιπόν, οι δυο γριές μάγισσες επιμένουν να τη συνοδεύσουν και οι τρεις ηρωίδες μας ξεκινούν για ένα μακρινό ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου κάνουν άνω-κάτω οποιαδήποτε πόλη από την οποία περνάνε. Καλές νεράιδες, καλύτερες νεράιδες, παραμύθια, γάτες που γίνονται άνθρωποι και άνθρωποι που γίνονται κολοκύθες, ο καλύτερος εραστής του κόσμου (ή, μάλλον, ο δεύτερος καλύτερος), βουντού, βάλτοι και κάθε λογής παράνοια που μπορεί κανείς να σκεφτεί, βρίσκονται όλα σ' αυτό το βιβλίο. 


Lords and Ladies
Τα ξωτικά επιστρέφουν και, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά. Με τη βοήθεια μιας παρέας νεαρών κοριτσιών που παίζουν με μαγεία την οποία δεν κατανοούν, τα αρχαία και απάνθρωπα αυτά πλάσματα προσπαθούν να βρουν δίοδο προς τον κόσμο του Discworld. Απέναντί τους στέκονται μόνο οι αγαπημένες μας μάγισσες, Granny Weatherax, Nanny Ogg και Magrat Garlick. Άνισο βιβλίο αυτό, με εξαιρετική αρχή, εξαιρετικό τέλος αλλά μια μικρή κοιλιά κάπου στη μέση. Ένα ολόκληρο subplot θα μπορούσε να λείπει και το βιβλίο όχι απλά δεν θα έχανε, αλλά θα ήταν και καλύτερο. Παρόλα αυτά, το γνώριμο χιούμορ του Pratchett και οι φανταστικοί χαρακτήρες του αποζημιώνουν και με το παραπάνω για οποιαδήποτε ελαττώματα μπορεί να έχει το Lords and Ladies


Maskerade
Στο Maskerade έχουμε και την πρώτη μας νέα προσθήκη στον κύκλο των μαγισσών, τη νεαρή Agnes Nitt που συναντήσαμε για πρώτη φορά στο Lords and Ladies. Βασισμένο στο Φάντασμα της Όπερας, αυτό το βιβλίο ήταν ένα από τα αγαπημένα μου της σειράς για διάφορους λόγους. Πρώτον, η Agnes είναι τρομερά ενδιαφέρων χαρακτήρας, σε αντίθεση με τη Magrat Garlick που έμεινε, σε μεγάλο βαθμό, ανεκμετάλλευτη. Δεύτερον, είναι ίσως το μυθιστόρημα που διαθέτει την περισσότερη πλοκή σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο των μαγισσών. Τρίτον, είναι τόσο μα τόσο ξεκαρδιστικό. Ο τρόπος με τον οποίο σατιρίζει ολόκληρη τη βιομηχανία του θεάματος, από τους συντελεστές της μέχρι τους θεατές της κι από το πώς η εμφάνιση έχει μεγαλύτερη σημασία από το ταλέντο μέχρι το πώς αναλαμβάνουν ως παραγωγοί άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από τέχνη, αλλά έχουν απλά τα λεφτά, είναι τόσο μα τόσο ακριβής και ρεαλιστικός που, καμιά φορά, σχεδόν ξεχνάς ότι διαβάζει βιβλίο φαντασίας. 


Carpe Jugulum
Άδραξε τη σφαγίτιδα σημαίνει ο τίτλος του έκτου (μέχρι στιγμής) βιβλίου με τις μάγισσες και, προφανώς, διαθέτει βρικόλακες. Είχα και με αυτό τα ίδια θέματα που είχα και με το Lords and Ladies παραπάνω: πολύ δυνατή αρχή, πολύ δυνατό τέλος, κάπως αδύναμη μέση, ένα subplot παραπάνω απ' ό,τι χρειαζόταν. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται αυτή τη φορά ο χαρακτήρας της Perdita σε σχέση με την Agnes Nitt διαφέρει αρκετά από το προηγούμενο βιβλίο κι αυτό με ξένισε κάπως στην αρχή. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το βιβλίο μου άρεσε και το απόλαυσα, αν και λίγο με κούρασε σε ορισμένα σημεία. Οι χαρακτήρες ήταν απολαυστικοί και το χιούμορ έξυπνο, ως συνήθως, και η ιδέα των βρικολάκων που χρησιμοποιούν την ψυχολογία και τη συμπεριφορική θεραπεία για να ξεπεράσουν τις φοβίες τους μου φάνηκε ευφυέστατη. 


Συνολικά, μπορώ να πω πως μου άρεσαν πολύ και τα έξι βιβλία και τα διάβασα -κυριολεκτικά- μονορούφι. Γνωρίζω πως στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα δύο πρώτα από τη συγκεκριμένη σειρά με τίτλους Νευρικές Μάγισσες και Οι Στρίγκλες, αντίστοιχα, κι έχω ακούσει πως οι μεταφράσεις είναι καλές. Παρόλα αυτά, προσωπικά πάντα συνιστώ την πρωτότυπη γλώσσα και ειδικά στο χιούμορ, το οποίο είναι συνήθως και δύσκολο να αποδοθεί. Διασκεδαστικότατα βιβλία, αν και νομίζω ότι κάποιος που έχει διαβάσει λογοτεχνία φαντασίας και μπορεί να κατανοήσει καλύτερα τα tropes που σατιρίζει ο Pratchett θα τα απολαύσει περισσότερο από κάποιον που τώρα ξεκινάει να ασχολείται με το είδος. 

3 σχόλια:

Unknown είπε...

Εδώ και καιρό ήθελα να διαβάσω Πράτσετ αλλά είχα κάποιους ενδοιασμούς. Με το που διάβασα το ποστ σου, δεν έχω πια κανέναν! Μπήκαν στην λίστα προς αγορά! Ελπίζω να μπορέσω να αρχίσω σύντομα :)

elgalla είπε...

Καλή ανάγνωση, λοιπόν, και καλώς ήρθες!

Βαγια είπε...

Ωω, Elgalla, με αυτό το άρθρο με βοήθησες πάρα πολύ! Ήθελα να διαβάσω κάνα βιβλίο του Πράτσετ, καθώς διάβασα την τριλογία με τους γνώμους και μ' άρεσε (αν και είναι παιδικό, υποτίθεται). Όμως δεν ήξερα ποιο να διαλέξω, καθώς όχι μόνο έχει γράψει τα άπειρα μυθιστορήματα, αλλά τα πρώτα του δεν είναι τόσο καλά, λένε. Και εγώ επίσης, έπαθα το ίδιο με σένα με το χρώμα της μαγείας, που είναι ένα από τα πρώτα του, οπότε μάλλον έχει αρκετή σημασία σε ποιο βιβλίο του θα πέσεις.
Ευχαριστώ λοιπόν!