L. E. Modesitt - Imager

Με τον αγαπητό κύριο Modesitt, η σχέση μας ήταν ανύπαρκτη μέχρι προσφάτως, κυρίως γιατί δυσκολευόμουν να βρω βιβλία του στο κοντινό μου βιβλιοπωλείο στας Αγγλίας. Γνώριζα τη φήμη του, όμως, και είχα από καιρό βάλει στο μάτι το Imager, λόγω της πρωτότυπης υπόθεσής του. Τελικά, κατάφερα να το βρω και να το διαβάσω και οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν θετικότατες. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της σειράς Imager Portfolio, η οποία αριθμεί επτά βιβλία, μέχρι στιγμής - τα τέσσερα από τα οποία διαδραματίζονται πριν το Imager, όμως. 

Ο Rhenn είναι γιος ενός εργοστασιάρχη, όμως δεν θέλει να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση. Ο πατέρας του, λοιπόν, τον στέλνει να μαθητεύσει κοντά σ΄έναν ζωγράφο. Παρόλο που ο Rhenn είναι, κατά κοινή ομολογία, εξαιρετικά προικισμένος, ο πραγματισμός και η εμμονή του στη ρεαλιστική απεικόνιση δεν τον βοηθούν να προοδεύσει. Όλα αυτά θα αλλάξουν τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι η ζωγραφική δεν αποτελεί το μοναδικό του χάρισμα. Ένα τραγικό συμβάν θα τον αναγκάσει να αναθεωρήσει το μέλλον του και να αναζητήσει καταφύγιο στο μυστηριώδες και επιβλητικό Collegium, όπου εκπαιδεύονται οι Imagers. Οι Imagers είναι, θα έλεγε κανείς, οι μάγοι του συγκεκριμένου κόσμου, τους οποίους όλοι φοβούνται και αποφεύγουν. Ο Rhenn θα χρειαστεί να υποστεί μια ολόκληρη σειρά από δοκιμασίες προκειμένου να αποδείξει την αξία του και, πολύ σύντομα, θα μάθει ότι η δουλειά ενός Imager είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο δύσκολη απ' όσο αρχικά φανταζόταν. 

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, από την οπτική γωνία του Rhenn. Μοιραία, αυτό σημαίνει ότι ο πιο σημαντικός και πιο ανεπτυγμένος χαρακτήρας είναι ο δικός του. Ωστόσο, βάρος δίνεται και στους δευτερεύοντες χαρακτήρες που αποτελούν τον άμεσο περίγυρό του - οικογένεια, δάσκαλοι, η κοπέλα που αγαπάει. Το γεγονός ότι ο Rhenn είναι ένας χαρακτήρας τόσο πρακτικός και δεν αναλώνεται σε συναισθηματισμούς, δίνει μερικές φορές την εντύπωση στον αναγνώστη ότι είναι ψυχρός. Αυτό, όμως, δεν τον κάνει αντιπαθή, καθώς διαθέτει χιούμορ και είναι έξυπνος, παρόλο που δεν είναι συναισθηματικός. Πέρα από πρακτικός, ο Rhenn είναι εξαιρετικά προσγειωμένος και δεν του λείπουν τα ελαττώματα. Η Seliora και η αδερφή του Rhenn είναι υπoδείγματα γραφής γυναικείου χαρακτήρα σε βιβλίο φαντασίας: είναι έξυπνες, ανεξάρτητες, εξίσου ικανές με τους άντρες και δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους. Ο Master Dichartyn είναι υπέροχος στους διαλόγους του με τον πρωταγωνιστή και, αν είναι κανείς λίγο υποψιασμένος, καταλαβαίνει από νωρίς το νόημα των ασκήσεων που τον βάζει να κάνει και των ερωτήσεών του. 

Σαν κόσμος, μου άρεσε πάρα πολύ και τον βρήκα εντυπωσιακά αληθοφανή σε σύγκριση με άλλα βιβλία που έχω διαβάσει. Η οργάνωση των συντεχνιών και οι μεταξύ τους πολιτικές, η εξωτερική πολιτική, η τεχνολογία, τα εργοστάσια, οι κλίκες, όλα έβγαζαν απόλυτο νόημα και δεν μου άφησαν κενά ούτε απορίες. Η μαγεία είναι ελάχιστη, κάτι το οποίο αιτιολογείται ικανοποιητικά λόγω της προϊστορίας του κόσμου, και η δομή και το στήσιμο του σύμπαντος είναι άρτια σε όλα τα επίπεδα: κουλτούρα, θρησκεία, πολιτική, ιστορία. 

Η πλοκή είναι στρωτή και γραμμική, κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο δεδομένου ότι ασχολούμαστε, ως επί το πλείστον, με την εκπαίδευση του πρωταγωνιστή και τα γεγονότα γύρω και μετά από αυτήν. Προσωπικά, είχα μαντέψει αρκετά πρόωρα πού το πήγαινε ο συγγραφέας, όμως αυτό δεν με ενόχλησε διότι με κράτησαν οι εξαιρετικοί διάλογοι, ο ενδιαφέρων κόσμος και οι χαρακτήρες. Παρόλα αυτά, είμαι βέβαιη πως όποιος έχει διαβάσει λιγότερο fantasy, θα βρει την υπόθεση συναρπαστική. 

Η φόρμα και η γραφή μου άρεσαν, επίσης: πολύ μικρά κεφάλαια, με αρκετό διάλογο, τα οποία πάντα ξεκινούν με κάποιο γνωμικό. Ένα-δυο μόνο μου έδωσαν την αίσθηση της επανάληψης, αλλά επειδή ακριβώς είναι μικρά, αυτό δεν με κούρασε. O Modesitt γράφει όμορφα και ξέρει να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, κάτι το οποίο μόνο ως θετικό μπορώ να χαρακτηρίσω. 

Σε γενικές γραμμές, ένα πολύ καλό πρώτο βιβλίο, που αφήνει υποσχέσεις για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. Θα το πρότεινα ιδιαίτερα σε όσους αρέσει η Robin Hobb και, συγκεκριμένα, το Assassin's Apprentice - μιας και το Imager μου θύμισε αρκετά το συγκεκριμένο βιβλίο.