Lynda Hilburn - The Vampire Shrink

Δεν διάβασα αυτό το βιβλίο με σκοπό να το θάψω. Αλήθεια. Το είδα στο βιβλιοπωλείο, διάβασα 4-5 σελίδες, φαινόταν αστείο κι ανάλαφρο, με αξιοπρεπές χιούμορ κι είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Συν τοις άλλοις, είμαι και ψυχολόγος οπότε ήταν επόμενο να μου κινήσει το ενδιαφέρον από τον τίτλο και το premise και μόνο. Με τίποτα δεν φανταζόμουν ότι μετά τις πρώτες σελίδες θα ήταν σαν να το είχε γράψει άλλος άνθρωπος. Ή ότι θα ήταν τόσο απαίσιο. Ή ότι θα έμπαινα τόσες φορές στον πειρασμό να σταματήσω να διαβάζω. Αλλά κάτι ο ψυχαναγκασμός μου να τελειώνω βιβλία που αρχίζω, κάτι η περιέργειά μου να δω πόσο χειρότερο μπορούσε να γίνει...τελικά το διάβασα ολόκληρο. Ιδού τι αποκόμισα από το The Vampire Shrink, λοιπόν. 

Η Kismet Knight -ναι, τη λένε Kismet Knight- είναι μια ψυχοθεραπεύτρια η οποία επιθυμεί διακαώς να βρει θέμα για το επόμενο βιβλίο της. Όταν στο γραφείο της εμφανίζεται η Midnight -ναι, τη λένε Midnight- και της λέει πως υπάρχουν βρικόλακες και πως η ίδια θέλει να γίνει μία από αυτούς. Ο αρχιβρικόλακας του Denver είναι ένας πανέμορφος, πανέξυπνος, πανίσχυρος, πάμπλουτος τύπος με το εξωτικό όνομα Devereux -γιατί το Bill που είναι πιο κοινότυπο ήταν πιασμένο. Ο Devereux παθαίνει κοκομπλόκο με την Kismet, η οποία βρίσκεται ξαφνικά εν τω μέσω μιας σειράς φόνων για τους οποίους φαίνονται να ευθύνονται βρικόλακες. Στην ιστορία μπλέκονται επίσης ο πανέμορφος, πανέξυπνος πράκτορας του FBI, Alan -αυτός δεν είναι βρικόλακας, οπότε δεν χρειάζεται εξωτικό όνομα- και ο πανέμορφος, πανέξυπνος, πάνκακος εχθρός του Devereux, Bryce -γιατί και το Eric ήταν πιασμένο. 

Ας ξεκινήσω από την πρωταγωνίστρια. Καταρχήν, είναι μια διασταύρωση της Megan Fox και της Angelina Jolie. Κατά δεύτερον, είναι κι αυτή πανέξυπνη. Επίσης, διαθέτει ενσυναίσθηση σε βαθμό τηλεπάθειας. Ευτυχώς που δεν έχει και μαύρη ζώνη στο καράτε, διότι τότε πραγματικά θα έμπαινε στην κατηγορία Drizzt. Τώρα που το σκέφτομαι, από τούδε και στο εξής, όλοι οι αψεγάδιαστοι χαρακτήρες θα παίρνουν αυτόματα τον τίτλο Drizzt. Μη σας πω ότι θα οργανώσω και βραβεία Drizzt για τον ένα χρόνο του Καλειδοσκόπιου όταν έρθει η ώρα. Αλλά πλατειάζω. Πίσω στην Kismet Knight, λοιπόν. Η οποία, απ'ότι φαίνεται, κατοικεί σε ένα κενό αέρος, μιας και δεν έχει ούτε φίλους, ούτε οικογένεια, ούτε κανέναν πέρα από έναν -και μοναδικό- πρώην, ο οποίος την απάτησε και την παράτησε. Επίσης, αν και ψυχοθεραπεύτρια θεωρητικά, χαρακτηρίζει το μισό κόσμο που συναντάει ψυχοπαθή και στον άλλο μισό αποδίδει τουλάχιστον πέντε διαταραχές ανά άτομο. Εύγε, Kismet Knight, αυτό ακριβώς χρειάζεται ο χώρος, περισσότερες επαγγελματίες όπως εσύ για να διαδίδουν το στίγμα. Το χειρότερο, δε, είναι ότι η συγγραφέας έχει άδεια ασκήσεως ως ψυχοθεραπεύτρια και η ίδια. Ανάμεσα στην υπνοθεραπεία και το να διαβάζει ταρώ. Όχι, δεν αστειεύομαι, μπορείτε να κοιτάξετε το βιογραφικό της. Το οποίο με φέρνει, βέβαια, στο βασικότερο από όλα μου τα προβλήματα με τη δεσποινίδα Knight: το γεγονός ότι δεν έχει την παραμικρή συνέπεια ως χαρακτήρας. Βλέπετε, η Kismet έχει psychic abilities, το ξέρει, τις χρησιμοποιεί και τις εμπιστεύεται, έχει συμμετάσχει σε παγανιστικές τελετές και "ένοιωσε την ενέργεια"...αλλά για πάνω από το μισό βιβλίο αρνείται πεισματικά να δεχτεί ότι υπάρχουν βρικόλακες. Σοβαρά. Της φαίνεται πιο λογική εξήγηση το να είναι όλοι ψυχωτικοί. Της φαίνεται πιο λογικό να έχει ο Devereux ένα αόρατο ασανσέρ που φτάνει από το σπίτι της στο κλαμπ του -γιατί κάθε αρχιβάμπιρας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι ιδιοκτήτης νυχτερινού κλαμπ- από το να την τηλεμετέφερε. Αλλά κανένα πρόβλημα να δεχτεί ότι διαβάζει τις σκέψεις της!  

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι άσκοπο να αναφερθούν σχεδόν, μιας και είναι απλά γλάστρες που πλαισιώνουν την πρωταγωνίστρια. Οι άντρες είναι όλοι πανέμορφοι και, φυσικά, την ποθούν σφόδρα, ενώ οι γυναίκες είναι επίσης πανέμορφες και, είτε υπηρετούν τον Devereux είτε μισούν την Kismet επειδή την ποθεί σφόδρα ο Devereux. Ο ίδιος ο Devereux, δε, είδε την Kismet για περίπου πέντε λεπτά προτού αποφασίσει ότι είναι ο αιώνιος έρωτάς του, μιας και είχε ζωγραφίσει το πορτραίτο της 800 χρόνια πριν. Α, ναι, συν τοις άλλοις, πέρα από πανέμορφος, πανέξυπνος, πανίσχυρος και πάμπλουτος, είναι εξαιρετικός ζωγράφος, φοβερός εραστής και υπερμάγος από τη γενιά του Merlin. Και ταξιδεύει σε άλλες διαστάσεις για ρομαντικά ραντεβουδάκια με τη νεκρή του μητέρα. Ή για να κάνει σεξ με την Kismet. Σε άλλες διαστάσεις. Γιατί ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνει ένας αρχιβαμπιρομάγος όταν βρεθεί σε άλλη διάσταση; Θα ψάξει να βρει μαγικά artifacts για να γίνει πιο δυνατός; Θα εξερευνήσει τη μαγεία της διάστασης; Όχι, όχι. Θα κάνει σεξ. Και ούτε καν με κάποια από την άλλη διάσταση, έτσι για το διαφορετικό του πράγματος. Όοοοχι. Θα πάρει τον έρωτά του τον απόλυτο, τον μοναδικό από τον δικό μας κόσμο -που είχε 800 χρόνια να τον μάθει- και θα πάνε να κυλιστούν σε αλλοδιαστατικά σεντόνια. 

Η πλοκή είναι κατά το ήμισυ κλισέ και κατά το ήμισυ για γέλια. Κακοί βουρδούλακες έχουν βάλει στο μάτι την πρωταγωνίστριά μας, καλός βουρδούλακας την προστατεύει και τη θωπεύει κατά πώς αναμένεται, κακοί βουρδούλακες σκοτώνουν άσχετο κόσμο και, τελικώς, αποκαλύπτεται το φοβερό τους σχέδιο το οποίο ξεπερνάει σε ιλαρότητα ακόμη και το σουβλατζίδικο για βρικόλακες από το Halfway to the Grave. Ένα μόνο έχω να σας πω, το βιβλίο καταπιάνεται με μεγάλα και σημαντικά ζητήματα, όπως ο έρωτας, η ζήλια και οι δυσκολίες του να αποφασίσεις ανάμεσα σε πέντε άντρες. 

Η ροή είναι κακή, καθώς η ιστορία χοροπηδάει από δω κι από κει προσπερνώντας γεγονότα. Η γραφή είναι τόσο cheesy, ανά φάσεις, που μου γυρνούσε το στομάχι. Μετά τις πρώτες 4-5 σελίδες το χιούμορ παύει να είναι αστείο και η μυθολογία είναι όχι απλά κοινότυπη αλλά και ελλιπής. 

Σε γενικές γραμμές, ένα εκνευριστικό, κακό βιβλίο το οποίο θα αποφύγετε αν θέλετε να διατηρήσετε τα εγκεφαλικά σας κύτταρα ακέραια.