Alden Bell - The Reapers are the Angels

Ο τίτλος ήταν το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στο βιβλίο αυτό. Γενικά τρέφω μια αγάπη στους μυστήριους τίτλους και το The Reapers are the Angels, του Alden Bell, διαθέτει έναν τέτοιο. Οι θεριστές είναι οι άγγελοι, λοιπόν, και οι νεκροί επιστρέφουν από τον τάφο. Θα πρέπει να αναφέρω, εδώ, ότι τα ζόμπι δεν είναι του γούστου μου. Ούτε ως θεματική μου αρέσουν, ούτε ως τέρατα, ούτε ως οτιδήποτε άλλο. Δεν μου αρέσουν στις ταινίες, δεν μου αρέσουν στα βιβλία, δεν μου αρέσουν ούτε καν τις Απόκριες. Οπότε, παρότι είχα αρκετό καιρό στο kindle μου το μυθιστόρημα του Alden Bell, δεν θα το διάβαζα αν δεν υπήρχε στη μέση μια αναγνωστική πρόκληση σχετική με βιβλία τρόμου. Χαίρομαι που το έκανα, τελικά, διότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο. 

H Temple είναι ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε μια Αμερική που μαστίζεται από ζόμπι. Κυριολεκτικά, οι νεκροί είναι πλέον περισσότεροι από τους ζωντανούς και ο πολιτισμός όπως τον ξέραμε έχει καταστραφεί. Η Temple προσπαθεί να επιβιώσει με όποια μέσα διαθέτει, ανακαλύπτοντας, ταυτόχρονα τον εαυτό της. Κυνηγημένη από έναν άντρα του οποίου τον αδερφό σκότωσε και παλεύοντας με τις αναμνήσεις της, θα ταξιδέψει αναζητώντας την οικογένεια ενός καθυστερημένου, ορφανού άντρα που έσωσε στο δρόμο, θα αντιμετωπίσει πληθώρα κινδύνων, εκ των οποίων η ίδια δεν είναι ούτε κατά διάνοια ο μικρότερος. 

To The Reapers are the Angels είναι ένα βιβλίο πολύ ιδιαίτερο. Είναι γραμμένο σε τριτοπρόσωπη αφήγηση σε ενεστώτα - κάτι πολύ δύσκολο και σπάνια πετυχημένο. Επίσης, δεν έχει καθόλου διάλογο, καθώς όλες οι συνομιλίες αποδίδονται αφηγηματικά. Ο λόγος του Alden Bell είναι λυρικός, αλλά ταυτόχρονα πρωτόλειος. Η γραμματική του είναι επιτηδευμένα λάθος, διότι η Temple ποτέ δεν πήγε σχολείο, κάποιες λέξεις είναι επιτηδευμένα γραμμένες σαν κάποιος να τις έχει ακούσει εσφαλμένα και ούτω καθεξής. Οι προτάσεις του είναι μεγάλες και δημιουργούν έντονες εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη. Ουσιαστικά, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα ύφος που δεν θα αρέσει σε όλους και, μάλιστα, το πιθανότερο είναι πως ο μέσος αναγνώστης δεν θα γνωρίζει αν θα του αρέσει ή όχι προτού το δοκιμάσει. Προσωπικά, το λάτρεψα και με έβαλε στο πνεύμα της ιστορίας από την πρώτη σελίδα. 

Οι χαρακτήρες είναι θαυμάσιοι και, παρόλο που πέρα από την Temple, τον Moses και τον Maury δεν βλέπουμε πολλούς για πάνω από ένα κεφάλαιο, είναι αριστοτεχνικά γραμμένοι και, με τον τρόπο τους, αποδίδουν την πραγματικότητα αυτού του σκληρού, νέου κόσμου. Ειδική μνεία στον Maury, το χαρακτήρα που δεν αρθρώνει ούτε μια λέξη σ' όλο το βιβλίο κι όμως καταφέρνει να κερδίσει την αγάπη του αναγνώστη. Στο σημείο όπου ο James διαβάζει το σημείωμα που έχει μαζί του ο Maury, σχεδόν με πήραν τα κλάματα. Είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά με το κατά πόσον ένας άντρας συγγραφέας θα μπορούσε να γράψει πειστικά μέσα από τα μάτια μιας έφηβης κοπέλας, αλλά ο Alden Bell τα καταφέρνει και με το παραπάνω. 

Η πλοκή, σε γενικές γραμμές, είναι μηδαμινή. Βασικά, πρόκειται για ένα road trip όπου η Temple συναντά διάφορους ανθρώπους, ψάχνει τους συγγενείς του Maury και προσπαθεί να αποφύγει τον Moses. Στιγμές δράσης υπάρχουν, στιγμές τρόμου υπάρχουν, στιγμές συγκίνησης επίσης υπάρχουν, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια προς ένα τέλος που βλέπεις να έρχεται αλλά θες να δεις πώς θα φτάσουν οι πρωταγωνιστές ως αυτό, μιας και το ταξίδι είναι που έχει σημασία. Κυρίως, το The Reapers are the Angels επικεντρώνεται στη διατύπωση φιλοσοφικών ερωτημάτων και την υπαρξιακή αναζήτηση της Temple και των ανθρώπων γύρω της. Είναι ένα βιβλίο με ζόμπι, ναι, αλλά στο βάθος του είναι ένα βιβλίο για τη μοναξιά και την ανθρώπινη θέληση. 

Είμαι βέβαιη πως είναι ένα μυθιστόρημα που δεν θα αρέσει σε όλους. Κάποιοι θα το βρουν κουραστικό, αργό ή μονότονο. Εγώ το βρήκα θαυμάσιο και, αν ακούγεται σαν κάτι που θα μπορούσε να σας κεντρίσει το ενδιαφέρον, δώστε του μια ευκαιρία. Την αξίζει.