Richelle Mead - Vampire Academy

Κάνοντας ένα διάλειμμα από το πολύ sword & sorcery και θέλοντας να διαβάσω κάτι γρήγορο και ανάλαφρο, αποφάσισα να πιάσω στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο της δημοφιλούς εφηβικής σειράς της Richelle Mead, Vampire Academy. Ομολογουμένως, το trailer της επερχόμενης, ομότιτλης ταινίας έπαιξε το ρόλο του σε αυτό. Να σημειώσω εδώ πως αυτό το βιβλίο δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τη Richelle Mead καθώς, μερικά χρόνια πριν, είχα διαβάσει και το Succubus Blues - το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνίστρια τη Georgina Kincaid. Δεν είχα εντυπωσιαστεί, αλλά είχα ακούσει ότι το Vampire Academy ήταν καλύτερο. Παρόλο που δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτήν την άποψη, μπορώ να καταλάβω γιατί επικρατεί: η γραφή της Mead, απλά, ταιριάζει καλύτερα σε κάτι εφηβικό παρά σε κάτι (που προσπαθεί να είναι) ενήλικο. Το Vampire Academy κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Introbooks μέχρι και το πέμπτο βιβλίο, ενώ το έκτο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. 

H Rose Hathaway είναι dhampir, κατά το ήμισυ βρικόλακας και κατά το ήμισυ άνθρωπος, σε έναν κόσμο όπου το είδος της ανατρέφεται ως πολεμιστές και φύλακες των Moroi - των ζωντανών βρικολάκων. Οι Moroi γεννιούνται, δεν δημιουργούνται, και εξειδικεύονται στη μαγεία μέσω των στοιχείων της φύσης. Επειδή, όμως, είναι πιο αδύναμοι σωματικά, έχουν ανάγκη τα dhampirs για να τους προστατεύουν. Πέρα από τους Moroi, υπάρχουν επίσης και οι Strigoi, οι οποίοι είναι νεκροί βρικόλακες και είναι δημιουργημένοι. Η Rose και η καλύτερή της φίλη, Lissa, το έσκασαν από την Ακαδημία του Αγίου Βλαντιμήρ δυο χρόνια πριν. Κανείς δεν γνωρίζει γιατί αλλά, όταν τις αναγκάζουν να επιστρέψουν, οι φήμες οργιάζουν. Η Ακαδημία είναι επικίνδυνο μέρος για τις δύο φίλες κι όχι μόνο εξαιτίας των κουτσομπολιών. Κάποιος φαίνεται να έχει βάλει τη Lissa στο στόχαστρο και η Rose σκοπεύει να την προστατεύσει με κάθε κόστος. 

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, από την οπτική γωνία της Rose. Αυτό δεν λειτουργεί καλά, κυρίως επειδή η Rose είναι εξαιρετικά αντιπαθής πρωταγωνίστρια. Είναι αγενής και σκληρή με τους γύρω της, με μια εξυπνακίστικη συμπεριφορά που δεν την κάνει ιδιαίτερα προσφιλή στον αναγνώστη. Δεν έχει καθόλου αυτοέλεγχο και σπάνια σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών της. Γίνεται, δε, ακόμη χειρότερη όταν γνωρίζεται με τον Dimitri. Ήδη ήταν εξαιρετικά επικριτική απέναντι στο γυναικείο φύλο - οι γυναίκες dhampir είναι κατάπτυστες πόρνες, οι γυναίκες Moroi είναι εύθραυστες, ρηχές και καθόλου θηλυκές. Ε, όταν ο Dimitri αρχίζει να της λέει πως η φήμη της έχει σημασία και δεν πρέπει να επιδίδεται σε ερωτικές περιπτύξεις με συνομήλικούς της Moroi γιατί θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν κτλ, παραγίνεται το κακό. Η Rose αρχίζει να εξαρτάται από την επιβεβαίωση του Dimitri, αλλάζει το ντύσιμό της και το χαρακτήρα της και γίνεται δύο φορές πιο αφόρητη από πριν. Να μη σχολιάσω καλύτερα το γεγονός ότι οι υπόλοιποι γυναικείοι χαρακτήρες του βιβλίου είναι διακοσμητικές, ψωνισμένες ή τρελές. Η μόνη που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η Lissa, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κι αντί να το ρίξει στη γκρίνια -όπως η Rose που διαμαρτύρεται για τα πάντα- προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει. Όσον αφορά τους αντρικούς χαρακτήρες, τώρα, είναι κι αυτοί ως επί το πλείστον στερεοτυπικοί. Ο Dimitri είναι ο αμίλητος, σκοτεινός μορφονιός που πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει σε κάθε εφηβικό βιβλίο. Ο Mason είναι το καλό παιδί. Ο Jesse και ο Ralf είναι οι στερεοτυπικοί douchebags. Και πάλι, ο μόνος που έχει ενδιαφέρον είναι ο δευτεραγωνιστής Christian. Πολύ ωραίος χαρακτήρας, με χιούμορ, τραγικό παρελθόν, πανέξυπνος και παθιασμένος. Η ανάπτυξη της σχέσης του με τη Lissa ήταν πολύ όμορφη και καλοδουλεμένη και με έπεισε πολύ περισσότερο από την αντίστοιχη μεταξύ Rose και Dimitri. 

Ο κόσμος της Richelle Mead είναι τόσο εντυπωσιακά όμοιος με αυτόν της σειράς House of Night που σταμάτησα το διάβασμα στη μέση για να δω πότε κυκλοφόρησε το μεν και πότε το δε. Με μεγάλη έκπληξη, ανακάλυψα ότι και τα δύο εκδόθηκαν το 2007, επομένως καμία συγγραφέας δεν μπορεί να αντέγραψε την άλλη -ή τις άλλες, στην περίπτωση του House of Night. Παρόλα αυτά, οι ομοιότητες μου στέρησαν ένα μέρος της απόλαυσης καθώς αισθανόμουν πως, σε μεγάλο βαθμό, αυτό το βιβλίο το είχα ξαναδιαβάσει (και, μάλιστα, σε καλύτερη μορφή). 

Το οποίο με φέρνει στο προτελευταίο από τα αρνητικά του Vampire Academy, το οποίο είναι η εξαιρετικά προβλέψιμη πλοκή του. Με το που μάθαμε για το χάρισμα της Lissa, αμέσως κατάλαβα ποιος ήταν ο ανταγωνιστής της υπόθεσης, για ποιο λόγο και με τη βοήθεια ποιου. Επίσης, κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί με τη Rose και ποια ήταν η ομοιότητά της με την shadow-kissed Anna. Και με το προαναφερθέν χάρισμα της Lissa επίσης. 

Και...φτάνω στο τελευταίο. Υπήρχαν ορισμένες τρύπες στην πλοκή οι οποίες δεν με έπεισαν. Για παράδειγμα, βρήκα παντελώς βλακώδες το ότι οι Moroi αγνοούσαν ότι το πνεύμα είναι το πέμπτο στοιχείο, κάτι που ξέρει κι ο τελευταίος εκεί έξω που έχει διαβάσει για πεντάλφες στο ίντερνετ. Ούτε κατάλαβα γιατί το ξόρκι στο μενταγιόν δεν έπιασε απευθείας αλλά περίμενε την πιο βολική στιγμή. Ή για ποιο λόγο η Lissa ποτέ δεν αναφέρθηκε στην αισχρή συμπεριφορά της Rose απέναντι στον Christian και τη μανία της να της υποδεικνύει πώς να ζήσει τη ζωή της. Ή το γεγονός ότι δεν τους πέρασε καν από το μυαλό ποιος κρυβόταν πίσω απ' όλα. 

Η γραφή δεν είναι κακή και υπάρχουν κάποια θετικά στοιχεία τα οποία δεν μπορώ να παραβλέψω (οι χαρακτήρες της Lissa και του Christian, κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία της μυθολογίας και το γεγονός ότι κυλάει γρήγορα και αρκετά ευχάριστα). Ωστόσο, θα έλεγα πως το Vampire Academy είναι απλά ένα συμπαθητικό βιβλίο, εύπεπτο και ρηχό - ό,τι πρέπει για διάλειμμα από άλλα, καλύτερα αναγνώσματα.